ေမြးေမေက်းဇူးဆပ္ဖူးခ်င္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ႕ဘဝမွာဒီေန႕ဟာဆိုရင္ၾကီးမားတဲ႕ေအာင္ျမင္မွဳ႕ႀကီးတစ္ခုကိုရရွိပိုင္ဆိုင္လိုက္နိုင္တဲ႕တကယ္ထူးျခားတဲ႕ေန႕တစ္ေန႕ျဖစ္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ႕အေမျဖစ္ေစခ်င္သလိုဆရာဝန္တကယ္ျဖစ္တဲ႕ေန႕ပါ။အေမ႕ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္နဲ႕ဆႏၵေတြတကယ္ျဖစ္ခဲ႕ၿပီ။ကြ်န္ေတာ္အခုရတဲ႕ဆရာဝန္ဘြဲ႕ဟာလည္းနယ္နယ္ရရမွမဟုတ္တာ။အေမရိကားမွာေနၿပီးေဆးေက်ာင္းတက္လို႕ရလာတဲ႕ဆရာဝန္ဘြဲ႕ပါ။ဒီေန႕ဘြဲ႕ယူတဲ႕အခမ္းအနားမွာေတာ႕ကြ်န္ေတာ႕မိဘဆိုလို႕ဘယ္သူမွမပါရွိနိုင္ပါဘူး။မိဘေတြကျမန္္မာျပည္မွာဝန္ထမ္းပင္စင္ေလးရယ္ရွိတာေလးေတြထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီးကြ်န္ေတာ႕ကိုပံံ႕ပိုးေနၾကရတာပါ။ကြ်န္ေတာ္ကလည္းမိဘေမာင္နွမေတြပို႕သမွ်နဲ႕အိမ္လခ၊ေက်ာင္းစရိတ္၊စားဝတ္ေနေရးကိုအဆင္ေျပေအာင္ေတာ္ေတာ္ခ်ိဳးၿခံေခြ်တာခဲ႕ရတာပါ။တစ္ဘက္ကေနအခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္သလိုပညာေရးမွာထူးခြ်န္ထက္ျမက္သူေတြကိုေထာက္ပ့ံတဲ႕အစီအစဥ္နဲ႕လည္းအကူအညီရယူခဲ႕ရပါတယ္။ျမန္မာျပည္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ယူအက္ေအလိုအင္ပါယာႀကီးတဲ႕အျပင္၊ေဆးေလာကမွာထိပ္ဆုံးကၿဖစ္တဲ႕တိုင္းျပည္တစ္ခုကေနဆရာဝန္လက္မွန္ရတဲ႕ေန႕လို႕ေတြးမိတိုင္းရင္ထဲမွာၾကက္သီးထသလိုျဖစ္ၿပီးကိုေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။သူမ်ားေတြကမိစုံဖစုံနဲ႕တက္ေရာက္ၾကေပမဲ႕ကြ်န္ေတာ႕မွာေတာ႕တစ္ေယာက္တည္းမို႕အားငယ္သလိုျဖစ္မိတာကလြဲလို႕ဝမ္းသာလုံးဆို႕ေနတာကပိုပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ဘြဲ႕ယူေနခ်ိန္မွာကြ်န္ေတာ္႕နာမည္ေၾကညာတာကအစ၊ဘြဲ႕လက္မွတ္ကိုယူၿပီးစတိတ္စင္ကေနျပန္ဆင္းလာၿပီးထိုင္တဲ႕အထိတခုမွမလႊတ္တမ္းဗြီဒီယိုနဲ႕ေကာ၊ဓါတ္ပုံနဲ႕ေကာမလႊတ္တမ္းမွတ္တမ္းတင္နိုင္ခဲ႕လို႕လည္းအရမ္းကိုေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။အခမ္းအနားၿပီးတာနဲ႕ဗြီဒီယိုေတြဓါတ္ပုံေတြပါတဲ႕ဖိုင္နဲ႕ဘြဲ႕လက္မွတ္ကိုေသေသခ်ာခ်ာသိမ္းဆည္းလိုက္တယ္။ဆရာသမားေတြနဲ႕အတန္းေဖၚေတြအသိမိတ္ေဆြေတြကိုလိုက္နုတ္ဆက္လိုက္ၿပီးအခန္းကိုျပန္ဖို႕ကားပတ္ကင္လက္ကိုခပ္သြပ္သြပ္ေလးအေျပးတပိုင္းနဲ႕သုတ္ေျခတင္ခဲ႕လိုက္ေတာ႕တယ္။ဘြဲ႕ယူတဲ႕ေနရာနဲ႕အခန္းနဲ႕ကမိနစ္၂၀ေက်ာ္ေလာက္ေမာင္းရတာကိုး။ၿပီးခဲ႕တဲ႕၆လေလာက္ကတည္းကအေမနဲ႕ဖုန္းမေျပာျဖစ္ေတာ႕ဘူး။အေမကကြ်န္ေတာ႕ကိုစကားမေျပာခ်င္ဘူးလို႕အိမ္ကညီကိုေမာင္နွမေတြေျပာျပလို႕သိရတယ္။ဘာေၾကာင္႕လဲေတာ႕ဘယ္သူမွတိတိက်က်မေျပာနိုင္ၾက။ကြ်န္ေတာ္ထင္တာကေတာ႕ကြ်န္ေတာ႕ကိုစာကိုဖိဖိစီးစီးလုပ္ေစခ်င္လို႕ပဲထင္ပါတယ္။ေနာက္တစ္ခုကကြ်န္ေတာ္နွင္႕ျမန္မာျပည္ကသူငယ္ခ်င္းေတြအဆက္အသြယ္ရွိၾကတာလည္းအေမကသိပ္မႀကိဳက္ခ်င္။အထူးသျဖင္႕အတန္းေဖၚမိန္းကေလးမ်ားနွင္႕အဆက္အသြယ္ရွိေနတာကိုအမၾကီးဆီကတဆင္႕သိလို႕လည္းစိတ္ပူသဝင္တိုေနတာျဖစ္နိုင္တာပဲ။ေသခ်ာတာကေတာ႕ကြ်န္ေတာ႕ကိုအေမကအရမ္းခ်စ္သည္။မလြဲသာလို႕သာခြဲခြါေနရသည္အတူေနရင္သူ႕ေရွ႕မွာကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲကြ်န္ေတာ႕ကိုျမင္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ္ကအိမ္မွာဆိုနို႕ညွာေခၚမလား၊အမႀကီးရယ္ကြ်န္ေတာ္ရယ္ညီေလးရယ္ေမာင္နွမသုံးေရာက္။ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာကစစ္ဗိုလ္ၾကီး။အေဖကလည္ကြ်န္ေတာ႕ကိုစစ္ဗိုလ္ပဲျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႕အားေပးတယ္။အေမကေတာ႕ကြ်န္ေတာ႕ကိုဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႕တာပါ။တခါမွရန္မျဖစ္ဖူးၾကတဲ႕အေဖနဲ႕အေမနဲ႕ေတာင္ကြ်န္ေတာ႕ေၾကာင္႕စကားမ်ားခဲ႕ၾကရတာ။ေနာက္ဆုံးေတာ႕အေဖကပဲအေလ်ာ႕ေပးလိုက္တယ္ဆိုရမွာပဲ၊အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ႕ဆရာဝန္ကိုပဲလုပ္ဖို႕အေဖကလည္းတိုက္တြန္းလာတယ္။ေမာင္နွမသုံးေယာက္ထဲမွာကြ်န္ေတာ္ကငယ္ငယ္ကတည္းကရင္က်ပ္ေရာဂါသည္ေလ။အရြယ္ေရာက္လို႕အသက္၁၃နွစ္ေလာက္မွလုံးဝေပ်ာက္သြားတာပါ။ေရာဂါသိေဆးရွိလို႕ဆိုရမလားပဲ။ဦးေလးေတြကေခြးသားကိုစပါးလင္၊ငရုပ္သီးနိုင္နိုင္နဲ႕ခဏခဏခ်က္ေကြ်းေနတာမိဘေတြကလည္းဘာမွမသိသလိုပဲ။ေနာက္ရင္က်ပ္ေရာဂါေပ်ာက္ေတာ႕မွသိရတယ္။အဲဒီတုံးကမင္းစားတာေခြးသားေတြလို႕ေျပာေတာ႕မွတံေတြးတျပစ္ျပစ္နဲ႕ေပါ႕။မၾကာပါဘူး၊ခဏပါ။ေနာင္မ်ားေခြးသားဟင္းေဟ႕ဆိုလိုက္ကိုရွာစားေတာ႕တာပါ။ဆိုလိုတာကကြ်န္ေတာ႕ရဲ႕ရင္က်ပ္ေရာဂါဟာအဲဒီဆိတ္ကတုံးသားနဲ႕ေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုတာပါ။ေခြးသားကပူတာကိုး။အေမကလည္းကြ်န္ေတာ႕ရဲ႕ရင္က်ပ္ေရာဂါျပန္ထလာရင္ဘယ္လိုလုပ္မတုံး၊စစ္သားဆိုတာဘဝကၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ကမ္းနားသစ္ပင္ေတြပါ။ငါ႕သားေလးအေနဆင္းရဲအစားဆင္းရဲတာငါမျမင္ခ်င္မၾကားခ်င္ဘူး။နင္တို႕စစ္ထဲဝင္မယ္ဆိုရင္ငါ႕ကိုအရင္သာသတ္သြားလိုက္၊အဲ႕လိုမွမဟုတ္ရင္ငါ႕အေလာင္းကိုေျမၿမဳပ္ၿပီးမွစစ္ထဲဝင္ၾက..ငါ႕သားေလးကေရာဂါသည္ေလး၊ေရႊလိုဥၿပီးေမြးခဲ႕ရတာ၊ဆရာဝန္လုပ္ရင္းလည္းတိုင္းျပည္အတြက္အက်ိဳးျပဳနိုင္တာပဲ၊ကိုယ္႔ကိုကိုယ္လည္းျပန္ဂရုစိုက္နိုင္တယ္။ေသနတ္ကိုင္လူသတ္တတ္တာမလိုခ်င္ပါဘူး။ေသနတ္ေတြေၾကာပိုးအိပ္ေတြကိုပင္ပန္းဆင္းရဲစြာထမ္းၿပီးေနတာမျမင္ပါရေစနဲ႕ကြယ္။ေဟာ႕...အေလးဆုံးမွနားၾကပ္ေလးလြယ္ရတာေအ..လူအသက္လည္းကယ္တယ္...ရင္ခုံသံေလးကိုနားၾကပ္ေလးနဲ႕နားေထာင္ရင္း၉၆ပါးေသာေရာဂါတို႕ကိုကုသေပးေနရတာဘယ္ေလာက္မြန္ျမတ္သလဲ...ဘယ္တရားေတာ္ကမွမတားတဲ႕လုပ္ရပ္ပါ...ငါ႕သားေလးကိုေအးေအးေဆးေဆးေပါ႕ေပါ႕ပါးပါးနဲ႕ပဲအေမျမင္ခ်င္တယ္...စသည္ျဖင္႕ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႕လြန္ဆြဲခဲ႕ရတာပါ။အေဖ႕အိုင္ဒီယာကတစ္မ်ိဳးေလ။သားေရ...ေယာကၤ်ားဆိုတာသတၱိရွိရွိရင္ဆိုင္ရဲရတယ္။ကိုယ္႕တစ္ဦးတည္းကိုယ္႕မိသားစုေလးပဲၾကည္႕လို႕မရဘူး။ကိုယ္႕အဝန္းဝိုင္းေလးပဲေအးခ်မ္းေနတယ္..စားနိုင္ေသာက္နိုင္ေနတယ္..ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္စားလို႕မကုန္နိုင္ဘူး...အဲ..သူမ်ားေတြဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...ကိုယ္လုပ္မွကိုယ္စားရတာဆိုတဲ႕က်ဥ္းေျမာင္းတဲ႕စိတ္အေျခခံကိုအရင္စြန္႕တတ္ရမယ္..စြန္႕နိုင္ရမယ္ငါ႕သား...လိုအပ္ရင္လူ႕ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးအတြက္ေကာ၊တိုင္းျပည္အတြက္ေကာေပးဆပ္ဖို႕အသင္႕ရွိပါတယ္လို႕ဆိုတာထက္...အေမ်ာ္အျမင္ရွိရွိနဲ႕မလိုအပ္ခင္ကျဖည္႕စြက္တာဝန္ယူနိုင္ရမယ္ဆိုတဲ႕ျမင္႕ျမတ္တဲ႕စိတ္ထားရမယ္။စြန္႕လြတ္နိုင္တာကိုဘဝနဲ႕အသက္ေတြနဲ႕ရင္းၿပီးသက္ေသျပနိဳင္ရမယ္။လူတစ္စုေကာင္းစားေရးအတြက္မဟုတ္ဘဲ..တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ိဴ းအတြက္အသက္ကိုေပးဆပ္နိုင္တာေလာက္ဘယ္အရာကမွပိုေကာင္းၿပီးျမင္႕ျမတ္နိုင္တဲ႕အရာမရွိဘူး။ငါ႕သားေလးတစ္ေန႕တိုင္းျပည္ကအားထားေလာက္တဲ႕စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါ၊သားစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ပုံကိုေဟာ႕ဒီအေဖတို႕အိမ္ရဲ႕နံရံမွာအေဖခ်ိတ္ထားရင္းဂုဏ္ယူခ်င္တယ္ကြာ။ျပည္သူေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာလည္းနွစ္ေထာင္းအားရၿပီးမ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္မကကမၻာတည္သ၍သမိုင္းဝင္ေမာ္ကြန္းထိုးခံရတဲ႕စစ္သားေကာင္းႀကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ကြာ၊တိုင္းျပည္ရဲ႕ျပည္တြင္းျပည္ပရန္စြယ္ေတြဆိုတာဒီတိုင္းျပည္ၾကီးတည္ရွိေနသမွ်ကာလပတ္လုံးရွိေနမွာပဲ။မ်ိဳးဆက္တိုင္းမွာလိုအပ္ေနတဲ႕နိုင္ငံသားတိုင္းရဲ႕သမိုင္းေပးတာဝန္ပဲ။ေယာကၤ်ားဆိုေပမဲ႕ေယာကၤ်ားတိုင္းမလုပ္နိုင္တဲ႕အလုပ္ကဘာလဲဆိုရင္စစ္မွဳထမ္းျခင္းလို႕ပဲေျဖရမွာပဲငါ႕သား။ေဖေဖတို႕တိုင္းျပည္ဟာသရံဇာတအားျဖင္႕ဘယ္ေလာက္ၾကြယ္ဝတယ္ဆိုတာသားလည္းသိတာပဲ၊စာရြက္နဲ႕ခဲတံယူၿပီးခ်ေရးၾကည္႕ပါသား၊....ဆန္ဆီဆားကအစ...ဓါတ္သတၱဳေတြ၊သစ္ဝါးအပါေနာက္ဆုံးကြာ...ႏ်ဴးကလီးယားလုပ္ဖို႕တိုက္ေတနီယံေတြကအဆုံးဒို႕တိုင္းျပည္မွာရွိတယ္။ေက်ာက္သံပတၱျမားေျပာမလား.. ေဟာ..ေျမေပၚေျမေအာက္...ေရေပၚေရေအာက္အကုန္ကြာ...သားသင္ဖူးတဲ႕သိတဲ႕ဟာေတြအကုန္ခ်ေရးကြာ...အဲဒါေတြေဖေဖတို႕တိုင္းျပည္မွာရနိုင္တယ္ကြ...စသည္ျဖင္႕အားတက္မန္တက္နွင္႕အေဖကလည္းသားကိုလြန္ဆြဲခဲ႕တာအခါခါမို႕အေဖ႕ရဲ႕ၾသဝါဒေတြကိုအလြတ္ေတာင္ရခဲ႕ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကလည္းစာေတာ္သည္လို႕ေျပာရမွာပဲ။စာတစ္ပုဒ္ကိုဝတၳဳဖတ္သလိုဖတ္ရင္းနွစ္ခါသုံးခါဆိုအလြတ္ရတာကိုး။အလယ္တန္းကသခၤ်ာေတြကိုတြက္ရင္းပုံေသနည္းတူရင္ေတာ႕အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြမတြက္တတ္တဲ႕ပုစၦာေတာင္ကြ်န္ေတာ္ကအေျဖထုတ္နိုင္တာကိုး။အေမကေက်ာင္းဆရာမဆိုေတာ႕အိမ္မွာက်ဴရွွင္သင္တယ္ေလ။အထက္တန္းေကာအလယ္တန္းစာပါက်ဴရွင္ျပေနေတာ႕ၾကားေနျမင္ေနရတာကိုး။ကြ်န္ေတာ္အထက္တန္းေရာက္ေတာ႕စာေတြကမစိမ္းေတာ႕ဘူးေလ။အထက္တန္းကိုလည္းဘာသာစုံဒီေပါက္ၿပီးေအာင္ပါေလေရာ။တစတိုင္းျပည္လုံးမွာဘာသာစုံဂုဏ္ထူးမွတ္နဲ႕ေအာင္တာအဲဒီနွစ္က၂ေယာက္ပဲရွိတယ္ဗ်ာ။အဲဒီသတင္းစာကိုအေဖကအျမတ္တနိုးကိုသိမ္းထားတာဗ်ာ။တစ္ရပ္ကြက္လုံးကလည္းခ်ီးမြမ္းေနလိုက္ၾကေတာ႕အေဖကမင္းသားႀကိးျဖစ္ေနတာေပါ႕။ေအးဟုတ္တယ္ေလ...မင္းတို႕အကိုေလးေပါ႕..ဖိုးခ်စ္ေပါ႕..ဂုဏ္ထူးမွတ္ဘာသာစုံနဲ႕တစ္နိုင္ငံလုံးမွာမွ၂ေယာက္ပဲေအာက္တာေလ...စသည္ျဖင္႕ေျပာရင္းနဲ႕အိမ္ကပ္တယ္ကိုမရွိပါဘူး။ကြ်န္ေတာ႕နာမည္နဲ႕သတင္းစာမွာပါတဲ႕ေန႕ကပဲအေမနဲ႕အေဖနဲ႕အျပင္းထန္ဆုံးစကားမ်ားၾကတဲ႕ေန႕ေပါ႕။ေနာက္ဆုံးေတာ႕အေဖကအေလ်ာ႕ေပးလိုက္တယ္ဆိုလားပဲ။ေနာက္ရက္ေတြဆိုအေဖသိပ္စကားမေျပာေတာ႕ပဲစာေတြေပေတြဖတ္ရင္းေအးေအးေဆးေဆးေနတာပဲေတြ႕ရေတာ႕တယ္။ဒီလိုနဲ႕ကြ်န္ေတာ္အေမရိကားမွာေဆးပညာလာသင္နိုင္ဖို႕အထိအေမကပဲအစစအရာရာဦးေဆာင္ေပးခဲရတယ္လို႕ေျပာရမွာပဲ။ကြ်န္ေတာ္အေမရိကားကိုေရာက္ၿပီးသုံးနွစ္ေလာက္မွာတစ္ခါျပန္နိုင္ခဲ႕တာပါ။အဲဒီလုိျပန္နိုင္ေအာင္လည္းကြ်န္ေတာ္ေငြကိုသပ္သပ္ခြဲစုခဲ႕ရပါတယ္။အဲဒီတေခါက္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႕မိသားစုေတြက်န္းက်န္းမာမာဆိုေပမဲ႕အေဖကေတာ႕ကြ်န္ေတာ႕ကိုေနာက္ထပ္ခြဲရအုံးမယ္ဆိုတာေၾကာင္႕ထင္တယ္၊ကြ်န္ေတာ္နဲ႕စကားဆုံလိုက္တိုင္းမ်က္နွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တိုင္းလြမ္းေနတာထက္နွေမ်ာစြာစြန္႕လြတ္လိုက္ရတယ္ဆိုတဲ႕ပုံစံအရိပ္အေရာင္ကပိုေနတာသတိထားမိခဲ႕တယ္။ဆရာဝန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကနိုင္ငံၿခားမွာပဲေနၿပီးကိုယ္တိုင္းျပည္အတြက္ျပန္အလုပ္လုပ္တာကသိပ္နည္းတယ္လို႕လည္းမၾကာခဏေျပာေနတတ္တယ္။ကြ်န္ေတာ႕ရဲ႕ေက်ာင္းပညာေရးအေတြ႕အႀကဳံေတြ၊အေမရိကားရဲ႕ေခတ္စနစ္အေၾကာင္းေတြ၊ကမၻာ႕ေျပာင္းလဲတိုးတက္ျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႕အနာဂတ္ကမၻာမွာဘယ္တိုင္းျပည္ေတြကေတာ႕ဦးေဆာင္နိုင္တယ္စသည္ျဖင္႕သာအျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးတဲ႕သေဘာသာေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။စကားဆုံးခါနီးတိုင္းလည္းကိုယ္႕တိုင္းျပည္အတြက္အလုပ္ျပန္လုပ္ေပးဖို႕နဲ႕တိုင္းျပည္ရဲ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးမွဳေနာက္က်က်န္ေနခဲ႕တာေတြကိုထပ္ခါထပ္ခါေျပာေနတတ္သူကအေဖပါ။အေမကေတာ႕သူ႕သားေမာင္အေၾကာင္းသူအသိဆုံးဆိုတာသက္ေသျပေတာ႕တာပဲ။သားကဒိန္ခ်ဥ္ႀကိဳက္တာ...ၾကက္သားနဲ႕ပဲဟင္းေကာဟိုမွာစားရရဲ႕လား...ေဟဒါကသားႀကိဳက္တဲ႕ပုံးရည္ႀကီးနဲ႕ေရွာက္ရြက္သုပ္ေလး...ျမင္းခြာရြက္သုပ္လည္းမၾကာခဏပါတယ္ဗ်ာ။မွုံညင္းခ်ဥ္ေျခာက္(စြမ္ထန္)ဟင္းရည္လည္းလုပ္ေပးတယ္။သူကိုယ္တိုင္ရန္ကင္းေၾကအိုး၊ရွမ္းေတာင္တန္းေၾကးအိုးသြားဝယ္လာတာဗ်ာ။မုန္႕ဟင္းခါးဆိုလည္းသူကိုယ္တိုင္ခ်က္ေကြ်းတာ။အကၤ်ီေတာင္ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ႕အေရာင္နဲ႕ဆိုဒ္နဲ႕ကိုကြက္တိဝယ္ထားေသးတယ္ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္တို႕အိမ္ကေက်ာက္ေျမာင္းသီတာလမ္းထဲမွာဆိုေတာ႕မဂၤလာေဈးနဲ႕ကလည္းနီးတာကိုး။ေန႕လည္ေလာက္ဆိုအေမခဏေပ်ာက္သြားတတ္တယ္၊မဂၤလာေဈးမွာအမၾကီးကအထည္ဆိုင္ဖြင္႕ထားတာေလ။အမၾကီးရဲ႕ဆိုင္သြားရင္းနဲ႕ျပန္လာရင္လကၻက္ရည္က်ဆိမ္႕ပါစယ္ဆြဲလာေသးတယ္။ဘယ္ဆိုင္ကဝယ္လာတယ္မသိဘူးကြ်န္ေတာ္တို႕လမ္းထိပ္ဆိုင္ေတြကလကၻက္ရည္ထက္အရသာရွိတာေတာ႕အမွန္ပဲ။မသြားပါနဲေျပာလည္းေနာက္သုံးေလးရက္ေလာက္ဆိုလစ္သြားၿပီးဝယ္လာေပးတယ္ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ႕ကိုခုထိကေလးတစ္ေယာက္လိုသေဘာထားေသးတာလည္းအေမပဲေလ။ေန႕လည္ဆိုတေရးအိပ္အနားယူခိုင္းတယ္။ညေနဆိုျပန္ေရာက္တုံးလာနုတ္ဆက္တဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကေခၚထုတ္သြားတာေၾကာင္႕၊ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေရာက္ၿပီးအိပ္ေနေတာ႕မွအခန္းမီးေတြပိတ္ၿပီးအေမကအိပ္တုံးဗ်။အေမရိကားျပန္လက္ေဆာင္ကလည္းအေဖနဲ႕အေမ႕အတြက္အကၤီ်အေႏြးထည္တစ္ထည္စီပဲပါလာတာကိုး။အမၾကီးမွာတဲ႕စလင္းဘက္အိပ္ရယ္ဖိနပ္ရယ္လဲမပါ၊ညီေလးအတြက္လည္းဂ်ာစီအက်ၤီမပါလာခဲ႕ဘူးေလ။နဲနဲေတာ႕ခနဲ႕တာေလးေတြခံရတာေပါ႕။ငါ႕ေမာင္ကမ်ားသိတတ္ၿပီးအမၾကီးအတြက္စလင္းဘက္အိပ္ေလးဝယ္လာေပးရင္ေတာ႕မဂၤလာေဈးတခြင္ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္လြယ္ပစ္လိုက္မယ္ေပါ႕။ဇာျခည္တို႕နီလာတို႕သီရိတို႕ေအးသီရီစံတို႕ကလည္းနင္႕ကိုပဲေမးေနၾကတာ။အစကေတာ႕ၾသ...ငါ႕ေမာင္ေလးနဲ႕ေတာ႕သင္႕ေတာ္တာေလးေအာင္သြယ္ေပးမလို႕ပါ...ေတာ္ၿပီးခုေတာ႕...ကိုယ္႕အတြက္ပဲကိုယ္ရွာေတာ႕မယ္..နင္ဟာနင္ဆရာဝန္ပဲလုပ္လုပ္တိေမြးကုပဲလုပ္လုပ္ဘိန္းေဒါပဲလုပ္လုပ္ငါနဲ႕မဆိုင္ေတာ႕ဘူး။ဒီနွစ္ကုန္ရင္ကိုေနမိုးသေဘၤာကျပန္လာရင္ငါလိုက္သြားေတာ႕မယ္...ငါေမာၿပီးဟာ...ေယ်ားက်ားလုပ္စာနဲ႕ေအးေအးေဆးေဆးပဲေနေတာ႕မယ္...စသည္ျဖင္႕တြတ္ထိုးေတာ႕တာပဲ။တကယ္ေတာ႕ကိုေနမိုးကအမႀကီးကိုတဘက္သတ္ၾကိဳက္ေနၿပီးအမႀကီးကျငင္းထားလို႕သာမယူျဖစ္ၾကတာပါ။အမႀကီးကေဘာ္တနီနွင္႕ေက်ာင္းၿပီးကတည္းကအထည္အလိပ္လုပ္ငန္းဘက္ကိုေျခခ်ခဲဲ႕တာပါ။အမႀကီးအမိရာပီသေအာင္ဦးေဆာင္နိုင္သူပါ။သူတို႕ေက်ာင္းမွာကတည္းကခ်စ္ခဲ႕ၾကတဲ႕ကိုမင္းမင္းေဇာ္ဆိုသူနဲ႕အဆက္အသြယ္မျပတ္နားလည္မွဳယူထားတယ္ဆိုတာလည္းအမႀကီးမေျပာေပမဲ႕လူသတင္းလူခ်င္းေဆာင္ဆိုသလိုကြ်န္ေတာ္တို႕သိထားၾကပါတယ္။အဲဒီေတာ႕ေခ်ာ႕ရေတာ႕တာေပါ႕...အမမွာနတုန္းကဝယ္မလို႕ပဲ။ဘယ္အခ်ိန္ဝယ္ဝယ္ရတယ္ထင္လို႕ေလ...ျပန္လာခါနီးမွသြားဝယ္ေတာ႕လိုခ်င္တဲ႕ဆိုဒ္ကမရွိေတာ႕တာနဲ႕...ေဆာရီးပါကြာခ်စ္မႀကီးကလည္း...ဒီလူနဲ႕ဒီလူဒီေလာက္ျပာစရာမွမဟုတ္တာကြာ...ငါ႕ခ်စ္မႀကီးကိုေက်နပ္ေအာင္ေရႊဘဲမွာဝမ္းေတဘယ္လုပ္ေပးမယ္...ဟုတ္ၿပီလာ..ခ်စ္မႀကီးစိတ္ခ်မ္းသာေစရမယ္...ဘယ္သူေတြေခၚခ်င္ေသးလဲ...ဇာၾကီးတို႕...နီီလာတို႕ေကာေခၚခ်င္ေခၚေလ....။အမေလးေလးေတာ္ပါၿပီးေမာင္ေတာ္ရာ...ေကာင္းေတာ႕ဟိုဒင္း..ေညာင္းေတာ႕ဟိုဟာဆိုလား....ေကြ်းခ်င္တာကအမႀကီးမွဟုတ္စ...ေအးသီရိတစ္ေယာက္ကလည္းေတာင္ႀကီးကေနနင္႕အေၾကာင္းေမးေနတာေနာ...မိုးကုတ္ကသီတာႀကီးကလည္းရန္ကုန္ေရာက္တိုင္းအေမ႕အတြက္၊ေဖႀကီးအတြက္၊ေဟာ႕ဒါကမမေလးအတြက္နဲ႕စုံေနတာပဲ။နင္သူတို႕နဲ႕ဟိုးအေမရီကားကေနအဆက္အသြယ္ရွိေနတာငါမသိဘူးမ်ားမွတ္ေနလား...နင္ဘာေတြသြားလုပ္ထားလဲ..ဘယ္လိုဂတိေတြေပးထားလို႕လဲနင္ငါ႕ကိုမွန္မွန္ေျပာစမ္း....နင္ေကြ်းခ်င္ေမြးခ်င္တာကသူတို႕ကိုမဟုတ္လား...ေတာ္ပါၿပီကြာ...ငါ႕ဟာငါေဆးဘဲဥသုပ္ေလးနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ဘဲဥဆားငံဥေလးနဲကပဲျဖစ္ျဖစ္စားရင္းေက်နပ္လိုက္ပါေတာ႕မယ္။ဆရာဝန္ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာႀကီး...ရုပ္ရုပ္သိပ္မလုပ္နဲ႕ေနာ..ျပတ္က်ေနလိမ္႕မယ္ယ္..နင္ဆရာဝန္မျဖစ္လို႕ကေတာ႕အေမကအသာထား...ငါ႕အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိမယ္...ဒါဘာလဲမွတ္မိေသးလား...ေတာ္ၾကာဆရာဝန္မျဖစ္ပဲဖားတပိုင္းငါးတပိုင္းဘဝနဲ႕မင္းကုသျဖစ္ေနအုံးမယ္...ေရာ႕ဒီေဝဒနာေလးကိုအၿမီးေလးကုစားရင္းမွတ္ထားဆိုၿပီးမႀကီးမငယ္နဲ႕ကြ်န္ေတာ႕ဇက္ပိုးကိုအုပ္ထဲ႕လိုက္ေသးတယ္ဗ်ာ။အပ်ိဳႀကီးမို႕လားမသိပါဘူး...လက္သံကေျပာင္ေပ႕ဗ်ာ။မဟုတ္ပါဘူးအမရယ္။ေက်ာင္းတုန္းကတည္းကသူငယ္ခ်င္းေတြမို႕အဆက္အသြယ္ေတာ႕ရွိေနတာပါ။တရြာတၾကည္ေဆာက္ဆိုသလိုေရာက္ေလရာအရပ္မွာမိတ္ေဆြဖြဲ႕ရင္း၊စားအိမ္ေသာက္အိမ္လိုျဖစ္တာပဲရွိတာပါ။ခ်စ္မၾကီးကေတာ႕မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးနဲ႕ထြက္သြာပါေလေကာ။ညီေလးကေက်ာင္းမၿပီးေသးေတာ႕သူတို႕တကၠသိုလ္ေဘာလုံးသင္းကဘယ္လုိေအာင္ျမင္တာ၊သူကဘယ္ပြဲမွာဘယ္လိုအဓိကက်တဲ႕ေနရာကေနကစားရတာစသျဖင္႕ေဘာလုံးပြဲဗ်ဴဟာေတြခင္းျပေနတတ္သူပါ။စပိန္အသင္းေတြ၊ဥေရာပအသင္းေတြ၊အဂၤလန္အသင္းေတြမေျပာနဲ႕ဘယ္အသင္းမွာဘယ္သူေတြဆိုတာကအစသိတယ္ဗ်ာ။ေတာ္လိုက္တဲ႕မွတ္ညာဏ္လို႕စိတ္ထဲကေနခ်ီးက်ဴးမိသား။ကြ်န္ေတာ္ကလို္္င္းတစ္မ်ိဳး။ဂစ္တာတီးမယ္၊သီခ်င္းေရးမယ္၊သီခ်င္းဆိုမယ္၊ကဗ်ာေရးမယ္၊စာအုပ္အစုံဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ႕သူနဲ႕ကသိပ္ကီးမကိုက္ဘူးေလ။ေတာ္ၾကာသူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကလာျပန္ၿပီး၊ဒီညေတာ႕အာႀကီးက(အာဆင္နယ္)ဘယ္လိုေပါက္တယ္။မန္ယူကအက်န္လူနဲ႕ကစားေတာင္တေရးနိုးထကန္ရင္နိုင္တယ္..ဝါသနာပါရင္တစ္လုံးျပား၂၀ေပးမယ္ေလ..သေရငါးမူးေနာ...တစ္လုံးစီးသေရ..နွစ္လုံးစီး.....အို...စုံေနတာပဲ....ေျပာေနလိုက္ၾကတာကြက္တိပဲ..ေဘာလုံးပြဲၾကည္႕ၿပီးလို႕ျပန္လာရင္ေတာ႕ပြစိပြစိနဲ႕ဘယ္သူမွမေမးလဲတစ္ေယာက္တည္းေျဖေနတာပဲ။ဖာဂူဆန္ၾကီးကမ်က္မွန္က်န္ခဲ႕တာကိုး...လိုင္းအပ္ဆြဲတာကမွမဟုတ္တာ...ျမန္မာျပည္ဆိုတေရးနိုးထဆြဲအုံး...ပါၿပီးသားပဲကြ...ဆြဲတတ္ေအာင္ျမန္မာျပည္ေခၚၿပီးစသုံးလုံးနဲ႕ေတ႕ေပးအုံးမွ...၊ေျပာရင္းေလသံေလးကေတာ႕နဲနဲတိုးသြားတတ္တယ္ဗ်။ဒီလိုနဲ႕အေမရိကားကိုျပန္ေရာက္လာၿပီးေနာက္၁၀လေလာက္မွာအေဖဆုံးသြားတယ္ဆိုတာကိုသိရေတာ႕တယ္။အဲဒီေနာက္ပိုင္းကြ်န္ေတာ္နဲ႕အေမနဲ႕မၾကာခဏတယ္လီဖုန္းနဲ႕စကားေျပာတယ္ဆိုေပမဲ႕အေမ႕ရဲ႕အသံဟာအေဖရွိစဥ္တုန္းကလိုသိပ္မမာေတာ႕တာကိုသတိထားမိတယ္။ကြ်န္ေတာ္နဲ႕လည္းဖုန္းနဲ႕သိပ္စကားမေျပာျဖစ္ေတာ႕သလိုျဖစ္လာတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကဖုန္းေျပာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္အေမကမအားေသးဘူး..ဆိုၿပီးအမတို႕ညီေလးတို႕နဲ႕ပဲစကားေျပာျဖစ္တာမ်ားလာတယ္။ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ကကြ်န္ေတာ္နဲ႕ေျပာေနရင္း..သားရယ္...အေမ႕ဆီခဏခဏဖုန္းမဆက္ေတာ႕နဲ႕၊အေမ႕ကိုခ်စ္ရင္အေမ႕စကားကိုနားေထာင္းပါ။ဆရာဝန္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ႕ပါ။သားဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္တယ္ဆိုတဲ႕အေထာက္အထားေတြနဲ႕က်န္းက်န္းမာမာျပန္ေရာက္လာတာကိုေမေမသိမ္ျမင္ခ်င္တယ္သားရယ္...သားေလးလိမၼာေနာ...ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနပါ။သားကေျခဖ်ားေတြေအးတတ္တယ္...ၿပီးရင္ေရေအးနဲ႕သိပ္မတည္႕ဘူးမဟုတ္လား...ေရေနြးေနြးေလးေသက္တာအက်င္႕လုပ္ဖို႕မေမ႕နဲ႕ေနာ...ေတာ္ၾကာရင္က်ပ္ျပန္ထလာမွာအေမစိုးရိမ္တယ္....စသည္ျဖင္႕စိုးရိပ္တမ္းခ်င္းေတြသီကုံးေတာ႕တာပဲ။ဘုရားတရားကိုမေမ႕နဲ႕၊သူမ်ားေတြနဲ႕တည္႕ေအာင္ေနပါ၊ကိုယ္႕အိမ္မွာလိုေဒါသမႀကီးနဲ႕ေနာသား...အထက္လူႀကီးေတြကိုရိုေသပါ၊စိတ္နဲ႕ေတာင္မပစ္မွားနဲ႕၊ကိုယ္႕ေအာက္ကလူေတြရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြအားနည္းခ်က္ေတြကိုသိနိုင္ေအာင္ေလ႕က်င္႕ပါဆိုတာေတြလည္အစုံပဲ။အေမတို႕ေနေကာင္းၾကတယ္..သားမၾကာခင္ဆရာဝန္ၾကီးျဖစ္ေတာ႕မွအေမ႕ကိုေဆးျပန္ကုခ်င္ကုေပါ႕သားရယ္...သားကိုလြမ္းတဲ႕စိတ္နဲ႕ပဲရင္ခုံေနတယ္ဆိုတာသားသိရင္လုံေလာက္ပါၿပီး။မရုံေသးရင္သာဆရာရာဝန္ႀကီးျဖစ္တဲ႕တေန႕အေမ႕ရဲ႕ရင္ခုန္သံကိုနားၾကပ္နဲ႕လာနားေထာင္ၾကည္႕ေနာသား..ကဲ..ဘာေျပာအုံးမလဲ...မရွိေတာ႕ရင္လည္းေမေမဖုန္းခ်လိုက္ေတာ႕မယ္ေနာ....ဆိုတဲ႕စကားလုံးေတြနဲ႕ဖုန္းေျပာခဲ႕တာေနာက္ဆုံးတစ္ခါကေပါ႕။ကြ်န္ေတာ႕ရဲ႕Samsungလက္ကိုင္ဖုန္းေလးနဲ႕recordလုပ္ထားမိတာမို႕ျပန္နားေထာင္ရင္းအလြတ္နီးပါးရေနတာပါ။အေမနဲ႕ဖုန္းေျပာဖို႕လုပ္တိုင္းဒီေနာက္ပိုင္းအေမကမအားေတာ႕ဘူးလို႕ပဲအေၾကာင္းျပၿပီးျငင္းေနတယ္ေလ။ဒါေလးကိုပဲျပန္နားေထာင္ရင္းအေမ႕ကိုပိုလြမ္းရသလိုတခါတေလေဒါသထြက္မိလိုက္ေသးတယ္။ငါ႕ကိုစကားမေျပာခ်င္တဲ႕အေမ...ေနပေလ႕ေစ..ငါ႕အသံဘယ္ေတာ႕မွမၾကားေစရေတာ႕ဘူး၊အေမ႕ဆီလည္းမျပန္ေတာ႕ဘူးစသည္ျဖင္႕ကြ်န္ေတာ္နွင္႕အေမ႕ၾကားကသံေယာဇဥ္ေဒါသအိုးကမၾကာခဏထထေပါက္ကြဲမိတာေပါ။ခုေတာ႕ကြ်န္ေတ္ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီး၊ေအာင္လက္မွတ္ေတြနဲ႕ျပန္လာမဲ႕ရက္ေတြလည္းအိမ္ကသိၿပီးၿပီ။ေလယဥ္လက္မွတ္လည္းဝယ္ၿပီးၿပီ။ဒီေန႕ကြ်န္ေတာ္ဘြဲ႕ယူမယ္ဆိုတာလည္းအေမတို႕သိထားၿပီး။သူတို႕ေတြလည္းေပ်ာ္ေနၾကေလာက္ၿပီေပါ႕။အေဖသာရွိရင္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။ေနာက္ထပ္မခြဲခြါရေတာ႕လို႕ဝမ္းသာမွာထက္တိုင္းျပည္ကိုျပန္အလုပ္အေကြ်းျပဳနိုင္ေတာ႕မယ္ဆိုတာအေဖသာသိရင္အရင္လိုနွေမ်ာေနတဲ႕မ်က္လုံးမ်ိဴးေတြအေရာင္မ်ားေျပာင္းလဲသြားမလားလို႕စဥ္းစားေနမိလိုက္ေသးတယ္။အမႀကီးကဖိနပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕စလင္းဘက္အိပ္ေကာင္းေကာင္းကိုၾကိဳက္တတ္တယ္ေလ။ဒါနဲ႕သူၾကိဳက္တဲ႕အမ်ိဴးအစားေတြဆိုဒ္ေတြအတိုင္းမွာတဲ႕အတိုင္းလည္းဝယ္ထားၿပီးၿပီ။ညီေလးကေဘာလုံးအားကစားအကၤ်ီင္နဲ႕မ်က္မွန္ေတြမွာထားလို႕လည္းဝယ္ထားၿပီးၿပီေလ။ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္းကားေမာင္းလာတာAppartmentေရွ႕ကိုဘယ္လိုျပန္ေရာက္လိုက္မွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘူး။ဘယ္မီးပြိဳင္႕နားမွာဘယ္လိုရပ္လို႕ဘယ္အရွိန္နဲ႕ေမာင္းလာမွန္းကိုျပန္သတိမရေအာင္ဝမ္းသာလုံးဆို႕ရင္းျပန္လာခဲ႕တာေလ။အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲဟန္းဖုန္းကိုေကာက္ဖြင္႕ၿပီးအေမနဲ႕စကားေျပာဖို႕၊အေမ႕အသံနားေထာင္ဖို႕ၾကိဳးစားၾကည္႕လိုက္တယ္။ဖုန္းလိုင္းခ်က္ခ်င္းမဝင္ျပန္ဘူး...ၾသ..ျမန္မာျပည္မွာခုေလာက္ဆိုညဘက္ျဖစ္ေနတာေတာင္လိုင္းမေကာင္းေသးပါလား..သူတို႕တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕စကားေျပာေနတာျဖစ္မွာပါ...စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႕ေနာက္တစ္ခါထပ္နွိပ္ဖို႕လုပ္လိုက္တယ္....တုန္..တုန္..တုန္...တုန္..ဆိုၿပီးၾကည္လင္သာယာတဲ႕Samsungဖုန္းရဲ႕ရင္းတုန္းအသံေလးထြက္လာတယ္..ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕(Mother house)ဆိုတဲ႕စာေလးျမင္လိုက္တာေၾကာင္႕အရမ္းဝမ္းသာလိုက္တယ္။အေမနဲ႕စကားေျပာရေတာ႕မယ္..လေပါင္းမ်ားစြာမၾကားရေတ႕တဲ႕အေမ႕အသံခုၾကားရေတာ႕မယ္...ဟဲလို..အေမလာ...ဟဲလို...ဟဲလို...သားလား..သားေလးေနေကာင္းလား...လို႕ေလးေလးပင္ပင္နဲ႕ၾကားလိုက္ရတဲ႕အေမ႕အသံေၾကာင္႕ရင္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္သြားရတယ္...ဟဲလိုး..အေမလား..ေမေမေနေကာင္းလားေမေမ...ေမေမ႕အသံတမ်ိဴးႀကီးျဖစ္ေနတယ္ေကာ...ေမေမေနေကာင္းေအာင္ေနေနာ...သားျပန္လာေတာ႕မယ္ေလ...သားဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီးေလ..ဒီေန႕ပဲသားဓါတ္ပုံေတြရိုက္ထားတာအမ်ားႀကီးပဲသိလာ...ေမေမ႕ကိုျပမယ္ေနာ...ေမေမ႕ကိုသားအရမ္းလြမ္းတာသိလား..သားေမေမ႕စကားနားေထာင္တယ္ေနာ...ေမေမဝမ္းသာေတာ႕ေနာ...ကိုယ္ကသာစြတ္ေျပာေနတာဟိုဘက္ကၾကားလားမၾကားလားမသိရဘူး..သားေလးေရ.. ေနေကာင္း...သတိ...ရုစိုက္.....လြမ္း...သား...ေမေမကသိပ္ခ်စ္.....ဖုန္းလိုင္းကျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းနဲ႕အသံကမၾကည္ေတာ႕ေဒါသထြက္မိတာေျပာမေနနဲ႕ေတာ႕..ကိုယ္ဟန္းဆက္ကိုပဲေပါက္ခြဲပစ္ရေတာ႕မလား..ျမန္မာျပည္အစိုးရကိုပဲလိမ္႕ဆဲရေတာ႕မလားမသိေတာ႕ဘူး...သူမ်ားတိုင္းျပည္နဲ႕ေျပာရင္ထိုင္းေျပာေနၾကသလိုပဲအသံၾကည္လို႕...အရုပ္ပါဗြီဒီယိုနဲဲ႕ျမင္ရေသးသကိုး...ကိုယ္တိုင္းျပည္နဲ႕ေျပာလိုက္တိုင္းေဒါသထြက္တာထက္လိပ္ေခါင္းပါထြက္ေတာ႕မယ္။တာဝန္ရွိသူေတြဆိုသူေတြအရွက္မရွိ၊အရည္အခ်င္းကလည္းမရွိဘူးလို႕ေျပာေနလည္းဘုန္းႀကီးသရဲေတြလိုပဲ။ေတမိေတြမွင္စာေတြဘီလူးေတြသဘက္ေတြငရဲသားေတြ..အို...ေျပာရမယ္ဆိုတခုမွမေကာင္းတာပါ။ေဒါသစိတ္ကိုခဏျပန္မ်ိဳသိမ္႕ရင္းအေမ႕စကားသံၾကားရဖို႕ပိုအာရုံစိုက္ေပးလိုက္တယ္...ဟဲလိုးသား...အေမ...ဟဲလိုး...အခုၾကားၿပီး..ေျပာေျပာ..ၾကားတယ္ေျပေျပာ....ၾကားလား...ၾကားရင္ထေတာ႕ေလ..ညေန၅နာရီထိုးၿပီ..ေရမိုးခ်ိဳး..ထမင္းစားရအုံးမယ္ေလ...ထေတာ႕အလုပ္က၆နာရီဝင္ရမွာနဲ႕ကားလမ္းမွာဂ်မ္႕ျဖစ္ေနမွာနဲ႕ေနာက္က်လိမ္႕မယ္ေလ..ထေတာ္ေနာ..နားရက္ၾကမွအားရပါးရျပန္အိပ္ေတာ႕ေနာ..လို႕ဇနီးသည္ရဲ႕လာေခၚနိုးတဲ႕အသံၾကားလိုက္ရေတာ႕မွ..အိမ္မက္မက္ေနတာေလးေတာင္မခံစားနိုင္မေပ်ာ္နိုင္တဲ႕ဘဝပါလားေနာလို႕...သမီးနဲ႕သားကလည္းသူ႕အေမနားကေနကြ်န္ေတာ႕နားကိုကပ္လာၾကရင္းတီတီတာတာေလးေတြေျပာေနလိုက္ၾကျပန္ေကာ...ကိုက္ခဲေနတဲ႕ကိုယ္ခနၵာတစ္ခုလုံးကိုလူးလြန္႕ဆန္႕ထုပ္လိုက္ရင္းအိပ္ယာထဲမွာထထိုင္မိလိုက္ရက္သားျဖစ္သြားတယ္။အိမ္မက္ထဲကလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရင္းရင္းနီးနီးျဖစ္ေနတဲ႕အေမ႕ရဲ႕အသံကိုျပန္ၾကားေရာင္ေနရင္းအိပ္ခ်င္စုံမႊားမုန္ဝါးဝါးနဲ႕ၾကိဳးစားရင္းဒရီးဒယိုင္ထရပ္လိုက္မိပါေတာ႕တယ္။(လူခ်စ္လူခင္၏မိခင္ကြယ္လြန္ျခင္း၂၄နွစ္ျပည္႕ခံစားမွဳ႕)