ကလောမြို့လေးကိုလွမ်းတယ်

ကြ်န္ေတာ္ေနခဲ႕ဖူးတဲ႕ကေလာၿမိဳ႕

ေတာင္ကုန္းထက္မွာဗိုလ္အိမ္ေလးေတြနဲ႕ဆိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းလွတဲ႕ကေလာၿမိဳ႕ကိုယေန႕ထိတိုင္ေအာင္သတိရေနမိပါသည္။၁၉၉၀ခုနွစ္မွာကြ်န္ေတာ္႕အေမဟာရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းဖယ္ခုံၿမိဳ႕တြင္ဆုံးပါးသြားၿပီးတဲ႕ေနာက္အဲဒီနွစ္အတြက္အလယ္တန္းစာေမးပြဲတစ္ခုကိုေျဖၿပီးတာနဲ႕ဒီကေလာၿမိဳ႕ေလးကအမ်ိဳးေတြဆီကိုကြ်န္ေတာ္ေရာက္လာခဲ႕ရတာပါ။အေမ႕ကိုသတိရတဲ႕စိတ္ရယ္အတူခင္မင္ရင္းနီးစြာေပါင္းသင္းလာခဲ႕တဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အထာက်ေနၿပီးျဖစ္တဲ႕ဖယ္ခုံၿမိဳ႕ကေနမထင္မွတ္ပဲထြက္ခြာခဲ႕ရလို႕အလြမ္းအေဆြးေတြကိုလက္ေဆာင္အျဖစ္ရင္မွာပိုက္ရင္းကေလာၿမိဳ႕ကိုေရာက္ခဲ႕ရတာပါ။
အေၾကာင္းသိတဲ႕လူေတြကအေမမရွိေတာ႕တဲ႕ကေလးဆိုၿပီး ၾကည္႕လိုက္တဲ႕မ်က္လုံးေတြကကြ်န္ေတာ္႕ကိုပိုၿပီးအားငယ္ေစသလိုခံစားရပါတယ္။ႏွဳတ္အားၿဖင္႕ဘယ္လိုပဲခြန္အားေပးေနပေစအေမ႕ကိုပိုၿပီးသတိရေအာင္လာဆြေပးေနၾကသလိုျဖစ္ေနေတာ႕လူေတြနဲ႕ခပ္ခြာခြာေနခ်င္လာရင္းပတ္ဝန္းက်င္ေတာေတာင္ရွဳခင္းေတြကိုေငးၾကည္႕ခဲ႕ရင္းရင္ထဲမွာတအုံေႏြးေႏြးနဲ႕ရက္ေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႕ရပါတယ္။ေကြ်က်ထားတဲ႕ထင္းရွူးသီးေျခာက္ေတြကိုလိုက္ေကာက္ၿပီးနီးစပ္ရာထင္းရွဴးပင္ရဲ႕ေအာက္မွာျပန္စုပုံရင္းနဲ႕”အေမရယ္”သားေလးအေမ႕ကိုသတိရေနတယ္အေမရယ္ဆုိၿပီးအႀကိမ္ေပါင္းေထာင္ေသာင္းမကရင္ထဲကလြမ္းနာက်တာေတြကိုပါးစပ္ကတဖြဖြေရရြတ္မိခဲ႕ပါေသးတယ္။အရြယ္အစားနဲ႕ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနၾကတဲ႕ေရာင္းစုံေက်ာက္စရစ္ခဲတုံးေလးေတြကိုေကာက္ယူၿပီးဦးတည္ရာမဲ႕လက္ထဲကေနျပန္ပစ္ထုတ္လိုက္ရင္းလူမျမင္ကြယ္ရာေလးေတြမွာမ်က္ဝန္းကေနအလိုလိုတိတ္တဆိတ္စီးက်လာတဲ႕မ်က္ရည္ပူေလးေတြကိုအေမကိုယ္တိုင္နွစ္ေခ်ာင္းထိုးအပ္နဲ႕ထိုးေပးခဲ႕တဲ႕ေစာ္တာအက်ီအစိမ္းေရာင္လက္ရွည္ေလးနဲ႕ခိုးခိုးၿပီးမ်က္ရည္သုပ္ခဲ႕ရတာလဲေန႕တိုင္းလိုပါပဲ။အသည္းခိုက္ေအာင္ေအးပါတယ္ဆိုတဲ႕ကေလာညေတြမွာမိုးခ်ဳပ္လို႕အိပ္ယာဝင္ရင္ေစာင္ထူထူေတြကိုေခါင္းမီးၿခဳံအိပ္ေနရင္းကအေမ႕ကိုလြမ္းလြန္းလို႕မ်က္ရည္ပူေတြစီးထြက္လာတဲ႕အခါမေအာင္႔နိုင္ေတာ႕ဘဲညနက္သန္းေခါင္မွာရွိဳက္ႀကီးတငင္ထငိုမိလို႕တအိမ္သားလုံးအိပ္လို႕မရေတာ႕ဘဲလာနွစ္သိမ္႕ၾကတာလည္သတိရမိေနဆဲပါ။ေရာင္စုံေတာပန္းေလးေတြရယ္အဝတ္အစားမွာအလြယ္တကူကပ္ပါလာတတ္တဲ႕ေတာမ်က္ရိုငး္ပင္ေတြၾကားမွာလည္းဘယ္ကိုသြားေနမွန္းမသိဘဲလမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ႕မိေသးတယ္။မနက္ဆိုနွင္းေတြစိုၿပီးျဖဴေဖြးေနတတ္တဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္မ်က္ခင္းေတြဟာေနေရာင္ျခည္နုနုရဲ႕စြမ္းအားကိုယူၿပီးေန႕လည္ေလာက္ဆိုရင္စိမ္းစိမ္းစိုစိုအျဖစ္ေျပာင္းလဲေပးရင္းကေလာၿမိဳ႕ရဲ႕အလွကိုျမပဝါၿခဳံလွဂုဏ္တင္ေပးေနေပမဲ႕ယခုထိတိုင္ေအာင္ျမင္ေယာင္ခံစားလို႕ရေနတဲ႕အေမ႕ရဲ႕ေမတၱာမ်က္ဝန္းနဲ႕ရွဴ႕မဝတဲ႕ရုပ္ရည္ကိုပဲျမင္ေယာင္ေနမိခဲ႕ပါတယ္။ ျမဴေတြဆိုင္းၿပီးမွိဳင္းေဝေနတဲ႕ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္နဲ႕ဆင္းလိုက္တက္လိုက္ေဖာက္လုပ္ထားတဲ႕နိုင္လြန္ကပ္တရာကားလမ္းမဲမဲေတြေပၚမွာလည္းအေမ႕ကိုလြမ္းရင္းေျခလွမ္းခဲ႕ဖူးပါတယ္။ဒီလိုနဲ႕ေနရင္းကေလာ Hotel နားကဦးေလးတို႕ရဲ႕ေမြးျမဴေရးၾကက္ၿခံမွာအလုပ္ကူလုပ္ေပးရပါတယ္။ ၾကက္စာေကြ်း၊ ၾကက္ေခ်းႀကဳံး၊ လႊစာမွုန္႕ခင္း၊ ၾကက္ဥေကာက္ၿပီးအႀကီးအေသးေရြး၊ ၾကက္ေတြကိုေဆးရည္ေဖ်ာ္တိုက္၊ ဟင္းရြက္စိမ္းေတြကိုစက္နဲ႕ႀကိတ္ၿပီးၾကက္ေတြကိုေကြ်း၊ ၿခံဝင္းအက်ယ္ႀကီးအတြင္းမွာေတာင္ေစာင္းရဲ႕ေအာက္ဘက္နားကေရတြင္းကေနေရခပ္ၿပီးေရထမ္းတင္ရတာေတြ၊ၾကက္ေတြကိုငါးမွုံ႕ေတြခရုခြံေတြေကြ်းရတဲ႕အလုပ္ေတြ၊ၾကက္ၿခံျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ထင္းရွဴးတုံးေတြကိုျဖတ္၊ထင္းေတြခြဲ၊တြင္းေတြတူၿပီးတိုင္ေတြစိုက္၊ပ်ဥ္ေတြခင္း၊သံေတြနဲ႕ရိုက္ရတဲ႕စတဲ႕ဆက္စပ္ေနတဲ႕အလုပ္ေပါင္းစုံကို၃လေလာက္လုပ္ခဲ႕ဖူးပါေသးတယ္။ဦးေလးေတြကလည္းအလုပ္နဲ႕ပတ္သက္လာရင္စနွစ္တက်သြန္သင္ေပးမွဳေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကိုတန္ဘိုးရွိရွိအသုံးျပဳတတ္ဖို႕ေဒါင္႕ေစေအာင္စီမံတတ္တာေတြရယ္တက္ၾကြေပ်ာ္ရြွင္ေနေအာင္စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုထိန္ေက်ာင္းေပးနိုင္ခဲ႕တာေတြေၾကာင္႕ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႕အလုပ္တိုင္းေပၚမွာကိုယ္႕ကိုကိုယ္ယုံၾကည္စိတ္ခ်မွဳရွိလာတဲ႕အေျခအေနေတြနဲ႕ေပ်ာ္ရွြင္လာရင္းအေမ႕ကိုလြမ္းတာေတြကိုတျဖည္းျဖည္းေျဖေဖ်ာက္နိုင္လာခဲ႕ပါတယ္။မနက္ခပ္ေစာေစာၾကက္ဥကတ္ေတြကိုလက္တြန္းလွည္းေပၚကိုတင္ၿပီးကေလာေဈးထဲသြားေရာင္းခဲ႕ဖူးပါတယ္။ လူကသာၾကက္ဥေရာင္းေနတာအခ်ိန္ရရင္ရသလိုေတာင္ယာထြက္အသီးအနွံနဲ႕လကၻက္ေျခာက္ေတြ၊ရွမ္းပဲပုတ္နဲ႕ဘာေတြမွန္းေတာင္မေခၚတတ္တဲ႕ေတာင္ေပၚအစားအစာေတြ၊ေတာတြင္းကပရေဆးပင္ေတြ၊သားေကာင္ေတြရဲ႕သားေရနဲ႕အရိုးေတြစသျဖင္႕ေဈးထဲမွာခင္းေရာင္းေနတဲ႕ပေလာင္မေတြနဲ႕ေတာင္ေပၚရိုးရာဝတ္စုံနဲ႕ေတာင္ေပၚသားအဖိုးအိုႀကီးေတြကအစရင္ဝယ္ပိုင္ကေလးငယ္ေတြအထိစိတ္ဝင္တစားလိုက္ၾကည္႕ေနမိခဲ႕ပါေသးတယ္။တခါတေလရထားတြဲရဲ႕ေအာက္ကသံေဘာင္ေပၚမွာၾကက္ဥကတ္ေတြတင္ၿပီးေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ကိုသြားပို႕ရတာလဲရွိပါတယ္။ ၾကက္သားနဲ႕ၾကက္ဥကေတာ႕အလွ်ံပယ္စားစမ္းဘဲ။ ညေနဘက္ဆိုအကိုေတာ္ေတြနဲ႕ၿမိဳ႕ထဲမွာလကၻက္ရည္လာေသာက္လိုက္၊videoရုံမွာဇတ္ကားေကာင္းရင္သြားၾကည္႕လိုက္နဲ႕ေအးခ်မ္းသာယာတဲ႕ကေလာညေနခ်မ္းေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ႕ဖူးပါတယ္။မွတ္မွတ္ရရရွိေနတာကေတာ႕လူရြွင္ေတာ္ေမာစ္ေပၚကာစကရိုက္တဲ႕bruce lee ဖိုးေက်ာ႕ဇတ္ကားျဖစ္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကbruce leeဆိုအသဲစြဲၾကိဳက္နွစ္သက္သူျဖစ္ေနလို႕ထင္ပါရဲ႕။ရုပ္ရွင္ဇတ္ကားဆိုရင္ဒီလုံးနဲ႕ေဒးဗစ္ခ်မ္းပါဝင္သရုပ္ေဆာင္ထားတဲ႕ပင္လယ္ဒါးျပတရုတ္သိုင္းကားပဲျဖစ္ပါတယ္။နွစ္ေတြကၾကာေတာ႕ဇတ္ကားနာမည္ေတာ႕မမွတ္မိေတာ႕ပါ။အားတဲ႕ရက္ဆိုရင္ေမာင္နမဝမ္းကြဲေတြအားလုံးစုၿပီးမွိုင္းလုံးေတာင္ေပၚတက္ၾကတာေပါ႕။ေတာင္ေပၚကိုအရင္ေရာက္ေအာင္တက္နိုင္သူကပထမဆိုၿပီးအလုအရက္ေျပးတက္ၾကတာကိုလည္းျပန္ေတြးရင္အဲဒီတုန္းကညီအကိုေမာင္နွမေတြအခုဘယ္ေတြဆီမ်ားေရာက္ေနၾကပါလိမ္႕လို႕ျပန္ေတြးမိတိုင္းလြမ္းတသသတမ္းတမိပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာင္အတက္လမ္းခလယ္ေလာက္မွာဆိုရင္ကြ်န္ေတာ္အေမာေျဖရင္းေရေအးေအးေလးတစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ခပ္ေသာက္ရင္းအေမာေျဖေလ႕ရွိတဲ႕ေရအိုးစင္တစ္ခုရွိပါတယ္။ေရအိုးစဥ္မွာေရးထားတဲ႕ကဗ်ဥ္စာသားေလးေတာင္မွတ္မိေနေသးတယ္။”စိတၱသုခေရခ်မ္းစင္”လို႕ေရးထားတာအဓိပၸါယ္ကိုအဲဒီတုံးကမသိခဲ႕ေသးပါဘူး။ေနာက္မွကိုယ္႕ထက္ၾကီးသူေတြကိုေမးရင္းေလ႕လာရင္းသိလိုက္ရေတာ႕သတိရတိုင္းသာဓုအၾကိမ္ႀကိမ္ေခၚမိေနဆဲပါ။တခါတေလအေနာက္ဘိုကုန္းရပ္မွာရွိတဲ႕အန္တီတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ေနာက္ေတာင္ေစာင္းမွာသစ္ေတာ္သီးေတြခူးစား၊ မက္မန္းသီးေတြခူးစားလိုက္နဲ႕ေပ်ာ္လိုက္ရတာ။ ကေလာကေရေတြကထုံးဓါတ္ပါလို႕က်ိဳခ်က္ေသာက္ရတယ္ေလ။ ကိ်ဳခ်က္ၿပီးရင္အိုးနုတ္ခမ္းမွာဂ်ိဳးကပ္ေနေတာ႕တာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာလို႕သူတို႕ေခၚတဲ႕ဧရာဝတီတိုင္းဘက္ကိုကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ႕ၿပီးေက်ာင္းဆက္တက္ေတာ႕ပထဝီဘာသာေတြသင္ခ်ိန္မွာအဲဒီထုံးဓါတ္ပါတဲ႕ေရအေၾကာင္းနဲ႕ဆက္စပ္မိလို႕ေတာင္ေပၚေဒသမွာေနလာဖူးတဲ႕ကြ်န္ေတာ႕ကိုဆရာမကအတန္းထဲမွာထေျပာခိုင္းလို႕ရွက္ကိုရွက္ကန္းနဲ႕မတ္တပ္ရပ္ၿပီးေျပာျပလိုက္ရေသးတယ္။ဥယာဥ္ၿခံကလည္းအက်ယ္သားဆိုေတာ႕ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြစိုက္ထားတာလဲစုံေနတာေပါ႕။ ျမင္းခြာရြက္ရယ္ ပူစီနံကိုကြ်န္ေတာ္အမ်ားဆုံးပဲခူးစားျဖစ္တာလဲမွတ္မိေနေသးတယ္။ မာလာဖူးေတြဖူးခ်ိန္ဆိုလည္း မနက္ဆိုလိုက္နုတ္ၿပီးငါးပိေရခ်ိဳနဲ႕တို႕စားလိုက္၊အဆာပလာစုံစြာနဲ႕သုပ္စားလိုက္နဲ႕မ႕ိုထမင္းစားရတာလည္းေကာင္းမွေကာင္းပဲဗ်ာ။တခါတေလမွာခပ္ေဝးေဝးကကားဟြန္းတီးသံကိုၾကားရတာကလြဲရင္က်န္အခ်ိန္ေတြဆိုတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ႕ကေလာၿမိဳ႕ေလးပါ။ေႏြရာသီမို႕ထင္တယ္၊ပုဇင္းရင္ကြဲေတြအပင္ေတြေပၚမွာတဂ်ီဂ်ီေအာ္ေနသံေတြကိုေတာ႕ကေလာၿမိဳ႕ေလးအတြက္ဂီတသေကႍတတစ္ခုအျဖစ္နဲ႕တြဲဖက္မွတ္ထားမိလုိက္ပါေသးတယ္။ညီအကိုေတာ္ေတြနဲ႕ BMXအမ်ိဳးအစားစက္ဘီးငယ္ေလးေတြကိုယ္စီစီးရင္းကေလာGTIဘက္ေတြ၊အေရွ႕ဘိုကုန္းဘက္ကသူတို႕သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္ကိုအလည္သြားရတာလည္းအသြားေကာအျပန္ေကာအအေမာကိုဆို႕သြားတာပဲ။ လမ္းေတြကဆင္းလိုက္တက္လိုက္နဲ႔ဆိုေတာ႕အဆင္းကေတာ႕ဘရိတ္သာကိုင္ေပေတာ႔ဘဲ၊ အတက္ဆိုရင္ေတာ႕ကြ်န္ေတာ္ကဆင္းတြန္းတာမ်ားတယ္။ပထမတစ္ေခါက္ေတာ႕မသိလို႕လိုက္သြားမိတာေနာက္ဆိုဘယ္ေတာ႕မွမလိုက္သြားေတာ႕ဘူး။ကေလာေဈးနားကမဟူရာကြမ္းယာဆိုင္ကကြမ္းယာကိုလည္းနွစ္သက္စြာဝယ္စားဖူးပါတယ္။ ကေလာေရကူးကန္မွာေရကူးေနက်ျဖစ္လြန္းလို႕တန္ဝန္က်တဲ႕ကုလားအဖိုးႀကီးနဲ႕ေတာင္ရင္းနီးသြားၿပီးပိုက္ဆံမပါလည္းအေၾကြးနဲ႕ေရဝင္ကူးခဲ႕ေပါင္းလည္းအႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ကေလာၿမိဳ႕ရဲ႕ရထားဘူတာမွာရထားဆိုက္ခ်ိန္ေတြဆိုကုန္တင္ကုန္ခ်၊လူအတက္အဆင္းနဲ႕နုတ္ဆက္ၾကတာေတြ၊သစ္ခြပန္းကုန္သည္ေတြကသစ္ခြပန္းပင္ေတြကိုဂုံနီအိပ္ရွည္ႀကီးထဲထဲ႕ၿပီးရထားေခါင္မိုးေပၚအထိတင္ေနတာေတြကိုသြားရပ္ၾကည္႕ခဲ႕ဖူးပါတယ္။ ထင္းရွဴးသားအစည္းလိုက္ေတြ၊လကၻက္ေျခာက္အိပ္ေတြ၊ထင္းရွဴဆီပုလင္းေတြနဲ႕ေဂၚဖီထုပ္ေတြအျပည္႕နဲ႕ရထားတြဲႀကီးဟာ”အဆင္း”လို႕ေခၚတဲ႕ေတာင္ပၚကေလာၿမိဳ႕မွသာစည္ေရြွေညာင္ဘက္ကိုဥၾသတအူအူဆြဲကာဆင္းသြားတာကိုလည္းေငးေမာၾကည္႕ခဲ႕ဖူးပါတယ္။တခ်ိဳ႕ေတြမ်ားခ်စ္လိုက္ၾကတာရထားထြက္တဲ႕အခ်ိန္လိုက္စီးသြားေသးတယ္၊ရထားဘူတာအလြန္ေတာ္ေတာ္ေလးေဝးမွရထားအရိွန္ေလွ်ာ႕ေမာင္းရတဲ႕ေတာင္ေကြ႕လမ္းေနရာေတြေရာက္မွရထားတြဲရဲ႕ေဘးေလွကားေပၚကေန၊ဒါမွမဟုတ္ရထားတြဲနွစ္ခုၾကားကဆက္ထားတဲ႕ေနရာကေနျပန္ခုန္ဆင္းလာၾကတာလဲေတြ႕ခဲ႕ဖူးပါတယ္။(ၾသ)ကေလာသားကေလာသူေတြမ်ားအခ်စ္ႀကီးလိုက္ၾကပုံမ်ားရထားႀကိတ္မွာေတာင္မေၾကာက္နိုင္ေအာင္ကိုအျဖစ္သဲေနလိုက္ၾကတာလဲျမင္ခဲ႕ဖူးပါတယ္။ကေလာသူေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ကိုမ်ားသံေယာဇဥ္ထူးေမတၱာေပါင္းကူးဖို႕စိတ္ကူးမရွိခဲ႕ဖူးတာကိုေတြးမိတိုင္းဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းမွာကိုယ္႕နာမည္မပါလို႕ခံစားရသလိုေနာင္တႀကီးစြာရေလသတည္းေတာင္ျဖစ္မိေသးတယ္။ကေလာHotelေရွ႕ကားလမ္းနဲ႕ရထားလမ္းဆုံတဲ႕နားမွာျမဴမွုံေတြမသဲမကြဲနဲ႕ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးျဖစ္ေနတဲ႕မနက္ခင္းမ်ားစြာေတြမွာလမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီးတိုဖူးေၾကာ္သြားဝယ္စားခဲ႕တာလည္းေမ႕လို႕မရနိုင္ပါဘူး။ကေလာတစ္ၿမိဳ႕လုံးရဲ႕ေသာက္သုံးေရအတြက္ေရေလွာင္ကန္ျဖစ္တဲ႕ေရေအးကန္ကိုလည္းေရာက္ဖူးေအာင္ညီကိုေတာ္ေတြနဲ႕လိုက္သြားရင္းေခ်ာ္လဲလို႕ဒူးကြဲရာကရတဲ႕ဒါဏ္ရာေလးကိုေတာင္အခုဒီစာေရးေနခ်ိန္ျပန္လွန္ၾကည္႕မိေသးတယ္။တနဂႍေႏြေန႕ဆိုနွစ္ခ်င္းခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းကိုပုံမွန္တက္လို႕ဓမၼသစ္ဓမၼေဟာင္းထဲကခ်စ္ခ်င္းေမတၱာနဲ႕အျပစ္လြွတ္ျခင္းတရားေတြကိုလည္းအလြတ္မရရုံတမယ္နာခံခဲ႕ဖူးပါတယ္။ေဆးရုံကုန္းအထက္ကသိမ္ေတာင္ကုန္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွအခ်ိန္မွန္မွန္နဲ႕ေအာ္ဂင္နာရီသံထြက္ေပၚလာတိုင္းနာရီသံကိုလိုက္ေရတြက္ဖူးခဲ႕ပါတယ္။ဗလီၿခံဘက္မွလည္းကိုးကြယ္ရာဘာသာအေလွ်ာက္အခ်ိန္မွန္မွန္အသံကိုၾကားရနိုင္ပါတယ္။ခုဒီစာေရးတဲ႕အခ်ိန္မွာေတာ႕ခင္မင္ရတဲ႕ကေလာသူတစ္ဦးေျပာျပလို႕သိရတာကေတာ႕ခုေတာ႕ဘလီကေနအသံမၾကားရေတာ႕တာၾကာၿပီလို႕ေျပာတယ္။ပိတ္ပင္ထားလို႕ထင္ပါရဲ႕။ကေလာၿမိဳ႕ေလးဟာေအးခ်မ္းသလိုကေလာသူကေလာသားေတြဟာလည္းေလာဘေဒါသအလြန္နည္းၿပီးေအးခ်မ္းစြာအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳၾကတာေတြ႕ခဲ႕ရလို႕အံၾသဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္႕အတြက္ေတာ႕ကြ်န္ေတာ႕ပတ္ဝန္းက်င္ေလးနဲ႕ကေလာၿမိဳ႕ေလးဟာတျဖည္းျဖည္းနဲ႕ေပ်ာ္ရြွင္စရာေတြနဲ႕အသားက်လာလို႕ေနပါၿပီး။တကယ္ေတာ႕စာမဖြဲ႕ေလာက္စရာရိုးရွင္းလြန္းတဲ႕ကေလာၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ေန႕ရက္ေလးေတြကကြ်န္ေတာ႕လူ႕ဘဝျဖတ္သန္းမွဳခရီးလမ္းမွာေတာ႕အၿမဲတမ္းေမ႕လို႕မရေအာင္ဆြဲေဆာင္မွဳျပဳနိုင္ခဲ႕တာကြန္ေတာ္သာအသိဆုံးျဖစ္မွာပါ။ဒီလိုနဲ႕ပဲေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကုန္လို႕ေက်ာင္းဖြင္႕ခ်ိန္ကိုျပန္ေရာက္ခါနီးတစ္ရက္မွာေတာ႕ကြ်န္ေတာ႕အေဖကသူရွိရာျမစ္ဝကြ်န္းေပၚဧရာဝတီေဒသမွာသူနဲ႕အတူေနဖို႕လာေခၚမယ္ဆိုတာသိလိုက္ရေတာ႕ဝမ္းသာရင္းေစာင္႕ေနရသလိုကေလာၿမိဳ႕ကေနတကယ္တမ္းခြဲခြာရျပန္ေတာ႕လည္းအလြန္တရာမွဝမ္းနည္းမိရျပန္ပါေတာ႕တယ္။ကေလာၿမိဳ႕ေလးကိုအလြမ္းပိုက္ၿပီးဝင္လာခဲ႕တဲ႕ကြ်န္ေတာ္႕အတြက္အလြမ္းေလးေတြပဲရင္မွာေထြးရင္း၊ေတြးရင္းေငးရင္းေဝးခဲ႕ရပါတယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ဘယ္ေနရာကိုေရာက္ေရာက္၊ဘယ္လိုပဲလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရပါေစ၊ဘယ္လိုပတ္ဝန္းက်င္ေတြၾကားမွာက်င္လည္ေနရပါေစ၊ဘယ္ေလာက္ပဲအခ်ိန္ေတြၾကာသြားပါေစ၊တိုက္ဆိုင္မွဳေလးေတြရွိလာတိုင္း၊ကေလာၿမိဳ႕ရဲ႕ပုံရိပ္ေလးေတြကိုေတြ႕မိလိုက္တိုင္း၊ကေလာသူကေလာသားေတြဆိုတာသိလိုက္ရတိုင္းကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္နိုးခဲ႕ဖူးတဲ႕ကေလာၿမိဳ႕ေလးကိုသတိတရျပန္အမွတ္ရေနဆဲပဲဆိုတာကိုကြ်န္ေတာ္႕ထက္ဘယ္သူကမ်ားပိုၿပီးသိနိုင္အုံးမွာလဲခင္ဗ်ာ။(လူခ်စ္လူခင္)