မီးလွဳံတဲ႕ရြာ
ေရခဲက်ခ်ိန္ဆိုစိတ္ညစ္ေနရတယ္။အရင္တုန္းကဆိုရင္ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလိုဆီးနွင္းေတြက်ၿပီးေအးခ်မ္းေနတဲ႕ေနရာေလးမွာေနခ်င္လိုက္တာေပါ႕။တကယ္တမ္းေနရေတာ႕စိတ္ညစ္ရတယ္ဗ်ိဳ႕။စနိုးခ်ိန္နီးလာရင္အေရးႀကီးတဲ႕ကားအင္ဂ်င္းပိုင္းအျပင္ဘရိတ္ကိုေသခ်ာေအာင္လုပ္ရေတာ႕တာပဲ။အိမ္ထဲမွာအပူစက္ဖြင္႕ၿပီးၿငိမ္႕ေနလို႕ရေနခ်ိန္ကေတာ႕စည္းစိမ္ေပါ႕။ဧရာဝတီတိုင္းထဲမွာတည္ရွိတဲ႕ကြ်န္ေတာ႕ရြာေလးမွာမီးလွဳံခဲ႕ၾကတဲ႕အခ်ိန္ေတြကိုမၾကာခဏျပန္သတိရေနမိေသးတယ္။ငယ္ငယ္တုန္းကလိုထင္းေခ်င္းေတြေကာက္ပုံလိုက္၊ေကာင္းရိုးေတြသစ္ရြက္မစိုမေျခာက္ေတြရွာၿပီးပုံလိုက္၊မီးေမႊးလို႕မေတာက္နိုင္ရင္ေရနံဆီမီးခြက္ထဲကေရနံဆီေလာင္းခ်ၿပီးမီးခိုးတလူလူနဲ႕အခ်ိန္ေလးကိုေတာင္ျပန္သတိရမိတာအခါခါေပါ႕။ဒီၾကားထဲကန္စြန္းဥ၊ဒါမွမဟုတ္ကေလာဥ(ပီေလာပီနံဥ)ကိုမီးဖုတ္ၿပီးေကာင္းေကာင္းေတာ္က်က္ခ်ိန္မရပါဘူး။ဝိုင္းဖဲ႕လိုက္တာနဲ႕ေအးခ်မ္းေမရဲ႕တစစီက်ိဳးပဲ႕ကုန္တယ္ကေနဘဝေျပာင္းသြားပါေလေကာ။မီးပုံေဘးမွာစကားဝိုင္းဖြဲ႕ေျပာၾကရင္းေရေႏြးတည္ေသာက္ၾက၊ဖက္ၾကမ္းလိပ္ေလးကိုအလွည္႕က်ဖြာလိုက္ၾကနဲ႕သူ႔ေဒသနဲ႕သူေတာ႕ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႕သား။ဘာေရာဂါမွကူးမွာလည္းမေၾကာက္ခဲ႕ရပါဘူး။အာရုံရတာေလးေတြဆက္စပ္ေျပာဆိုၾက၊လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းအေၾကာင္းေျပာဆိုၾကနဲ႕မနက္တမ်ိဳးညတမ်ိဳးနဲ႕ကြ်န္ေတာ္တို႕အိမ္ေရွ႕အုန္းၿခံထဲကမီးပုံေလးကိုျပန္ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႕အိမ္ကရြာလယ္လမ္းေဘးမွာမဟုတ္ေပမဲ႕ရြာလယ္လမ္းကေနတစ္ဆစ္ခ်ိဳးလိုက္ၿပီးေျခလွမ္း၁၀၀ေက်ာ္ေလာက္ေလ်ွာက္လိုက္ရင္ေရာက္တာကိုး။ရြာရဲ႕အလယ္ပိုင္းမွာမို႕လူစုံေအာင္ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ဘယ္ကဘယ္လိုလာၾကမွန္းမသိေပမဲ႕မီးပုံေလးကေတာ႕နံနက္တိုင္းဆုံရပ္ေလးေပါ႕။ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရြာေတြေစ်းဝယ္ဖို႕ဆိုရင္ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာကေနျဖတ္သြားၿပီး၅မိုင္ကေန၈မိုင္ေလာက္အထိေဈးသြားဝယ္ရတာကိုး။တခ်ိဳ႕ကလည္းေျခက်င္ထမ္းပိုးနဲ႕သြားဝယ္ၾကတယ္။တခ်ိ႕ကေတာ္စက္ဘီးနဲ႕သြားဝယ္ၾကတယ္။ဒီတုန္းကခြန္ေဒါင္းတို႕ဒိန္းေဒါင္းတို႕လို႕ေခၚတဲ႕လက္တြန္းထြန္စက္နဲ႕တြဲေမာင္းတဲ႕စက္ေတြယာဥ္ေတြမွေခတ္မစားေသးတာ။မိုးတြင္းဆိုဗြက္ေတြနဲ႕မို႕ေဆာင္းရာသီေရာက္လို႕လမ္းပန္းေျခက္ေသြ႕ေတာ႕မွလူေတာ္ေတာ္ျဖတ္တဲ႕ရြာဆိုတာပိုသိသာနိုင္တယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႕ဘိုးေဘးေတြကတည္ခဲ႕တဲ႕ရြာႀကီးလည္းျဖစ္ေတာ႕ရြာလည္ပိုင္းေလာက္ကကြ်န္ေတာ္တို႕ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းအိမ္ေတြကမ်ားသား။ရြာရဲ႕အေရွ႕အေနာက္ေတာင္ေျမာင္မွာလည္းေကာင္းေပ႕ဆိုတဲ႕ေျမေတြကကြ်န္ေတာ္တို႕အမ်ိဳးေတြပိုင္တာေလ။အဲဒါနဲ႕ေျပာရအုံးမယ္...မီးပုံကိုေၾကာခိုင္းလို႕ေပါင္ၾကီးကားၿပီးမီးလွဳံေနတတ္တဲ႕ဦးဖိုးႀကိဴဳင္းကိုအထူးပဲသတိရမိတယ္ေလ။အေဖတို႕ေမာင္နွမထဲမွာေတာ႕ေက်ာင္းသာအတန္းမေရာက္ခဲ႕တာစာကေတာ႕သူအတတ္ဆုံးလို႕ေျပာၾကတာပဲ။စကားလည္းအေတာ္ေျပာနိုင္သူပါ။တခါေတာ႕သူရွင္းျပေနတဲ႕ဘရိတ္ခရာမင္းသားကေကာင္းကင္ခရီးသြားရင္းရွင္အရဟံနဲ႕ေတြ႕လို႕ပါးစပ္ဖြင္႕မိရာကေနျပဳတ္က်ေသတဲ႕အေၾကာင္းေျပားရင္းသူ႕ပုဆိုးစမီးဟပ္ၿပီးအေပါက္ျဖစ္သြားလို႕စိတ္ပ်က္သြားတာႀကဳံဖူးေသးတယ္။ဆက္မေျပာေတာ႕ဘူးဗ်ာ။ေနာက္သုံးေလးရက္ေနေတာ႕မွမီးပုံရွိရာကိုသူျပန္ေရာက္လာတယ္။ပုံတိုပစနဲ႕ရာဇဝင္ေတြကိုသူ႕ေလာက္ေျပာနိုင္သူအဲဒီေလးငါးရြာပတ္ဝန္းက်င္မွာမရွိေလာက္တာေသခ်ာတယ္ဗ်။ရြာလယ္လမ္းေဘးကသူ႕အိမ္ေအာက္မွာလူျပတ္တယ္မွမရွိတာ။ျဖတ္သြားျဖတ္လာသူလူငယ္လူလတ္လူႀကီးအစုံက...ေဝး...ဖိုးႀကိဳင္း..ဦးဖိုးႀကိဳင္း...ေဝ..ေဆးႀကိဳင္းေရ...စသည္ျဖင္႕ေတြ႕ရင္ျဖစ္ေစမေတြ႕ရင္ျဖစ္ေစေအာ္ေခၚသြားတတ္ၾကတာပဲ။ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာကသက္ႀကီးသူေတြရဲ႕ခ်စ္စရာဓေလ႕ေလးတခုေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ဘာလဲဆိုေတာ႕...နာမည္ေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ...ေဆး...တတ္တတ္ၿပီးေခၚတဲ႕အက်င္႕ေလးပါ။ဥပမာဗ်ာ..ဦးေမာင္ၿဖဴဆိုရင္ေဆးၿဖဴေရ...ဦးေမာင္မဲဆိုရင္ေဆးမဲေရ...စသည္ျဖင္႕ေဆးတပ္တပ္ၿပီးေခၚတတ္ၾကတယ္ဗ်။ဒါနဲ႕ဦးဖိုးႀကိဳင္းအေၾကာင္းေလးျပန္ဆက္ရအုံးမယ္..သူတို႕ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းစာမွာသင္ရတဲ႕သမိုင္းေတြခုေနာက္လူေတြမသင္ရေတာ႕တဲ႕အေၾကာင္းနဲ႕သမိုင္းစာအုပ္ေတြမွာမွတ္မ္းမတင္ခဲ႕ေမမဲ႕ပါးစပ္ရာဇဝင္ကဘယ္လိုဘယ္ပုံရွိတယ္စသည္ျဖင္႕ပုဂံေခတ္မတိုင္မွီျမန္မာနိုင္ငံထဲကိုဗမာလူမ်ိဳးေတြကဘယ္လိုဘယ္ပုံေရာက္လာေၾကာင္း၊ဘယ္ရေသ႕ကဘယ္ေနရာမွာမင္းျဖစ္သြားေၾကာင္းနန္းစဥ္နန္းဆက္နဲ႕သီေပါမင္းပါေတာ္မူတဲ႕ေနာက္အဂၤလိပ္ေခတ္ေကာအစုံေျပာျပနိုင္သူပါ။ကရင္ေတြကဘယ္ကစေရာက္လာတယ္၊ဘယ္လိုထီးနန္းတည္တယ္၊ဘယ္လိုျပည္ပ်က္ခဲ႕ရတယ္ကအစကရင္႕ရာဇဝင္ေတြပုံျပင္ေတြလည္းစုံေအာင္ေျပာတတ္သူပါ။ကြ်န္ေတာ္တခါတေလျပန္စဥ္းစားတယ္၊သူမဆုံးသြားခင္သူနဲ႕ေတြ႕ၿပီးအခ်ိန္ယူေမးျမန္းရက္ေကာ႕(record)လုပ္မွတ္တမ္းယူမယ္ေပါ႕၊ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစမဟုတ္သည္ျဖစ္ေစဆိုေပမဲ႕ကြ်န္ေတာ႕သက္တမ္းနဲ႕သမိုင္းအေထာက္အထားေတြအရဆိုသူေျပာခဲ႕တာေတြကအမွန္ေတြပဲေတြ႕ဖူးတယ္။ကရင္ေတြတည္ခဲ႕တဲ႕ရြာကိုကရင္သံနဲ႕ကရင္လိုေခၚရင္းကေနာက္ပိုင္းဗမာစကားနဲ႕ရြာမည္ေတြေျပာင္းသြားတာေတြ၊ဘယ္ရြာကိုေတာ႕ဘယ္သူကတည္ခဲ႕တယ္၊လွည္းလမ္းေတြကအရင္ကဘယ္ကေနဘယ္ကိုေဖါက္ထားတာ၊ေရလမ္းကအရင္ကဒီလို၊ေနာက္ဘယ္နခုနွစ္ကတာက်ိဳးၿပိးေရႀကီးတာ။ေနာက္ေရလမ္းေၾကာင္းေတြေျပာင္းလိို႕မယုံရင္ဘယ္ေနရာမွာတူးၾကည္႕ပါလား...ဘားေတြရွိတယ္စသည္ျဖင္႕စုံေအာင္ေျပာနိုင္သူပါ။တကယ္႕ဗဟုသုတဟင္းေလးအိုးႀကီးပါ။သမိုးရာဇဝင္ဆိုလည္းနုတ္တိုက္ေျပာနိုင္တဲ႕လူပါ။ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္လည္းသူနဲ႕ေတြ႕မွအလြတ္ရေတာ႕တယ္...ခုထိမေမ႕ဘူးဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္ကေမးတာေပါ႕..ေလးေလးႀကိဳးင္းကကုန္းေဘာင္မင္းဆက္၁၁ဆက္ကအစဘယ္လိုလုပ္ၿပီးနုတ္တိုက္ရတာလဲမွတ္ညာဏ္ေကာင္းလိုက္တာလို႕ေျပာေတာ႕မွတ္ညာဏ္တခုတည္းဘယ္ဟုတ္မတုံးကြအရင္ကစာသင္တဲ႕ဆရာေတြဆရာမေတြကေတာ္တာကိုးကြ၊ဒါဆိုဒါၾကီးပဲသင္ေပးတာမွမဟုတ္တာ၊တည္ထြင္တယ္လက္ဆင္႕ကမ္းတယ္ေလ...မင္းတို႕ခုေခတ္ေ---ာက္အစိုးရတက္ေတာ႕မွေ--ာက္တလြဲေတြျဖစ္ကုန္တာလို႕ေဒါသတႀကီးလည္းေျပာတတ္တယ္ဗ်။ စကားလည္းေျပာရင္းပညာလည္းလက္ဆင္႔ကမ္းေပးရင္းနဲ႕ငါမင္းတို႕ကိုသင္ေပးေနတာေရာ႕ခုတခါတည္းမွတ္သြားလိုက္၊ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္၁၁ဆက္ကိုေဟာ႕ဒီလိုမွတ္..ေလင္း၊ေနာင္၊ဆင္၊စဥ္႕၊ေမာင္၊ဘိုး၊ဘ၊သာ၊ပုဂံ၊မင္းတုံး၊သီေပါဆုံး...လို႕သာမွတ္ထားကြာဆိုတာနဲ႕ကြ်န္ေတာ္တို႕လူငယ္တသိုက္ကိုယ္စီလိုက္ဆိုမိလိုက္ေသးတယ္။တျခားလူေတြေတာ႕မသိဘူး၊ကြ်န္ေတာ္ကအဲတုံးကအလည္တန္းကိုးဗ်။ကြ်န္ေတာ႕အတြက္ေတာ႕အရမ္းကိုအသုံးတည္႕သြာတာေပါ႕။ကြ်န္ေတာ္တို႕မီးလွဳံေနတဲ႕သူေတြကလူစုံတယ္ဗ်။မနက္ေစာေစာၿခံထဲသြားဖို႕ေပါက္တူးထမ္းလာရင္းမီးဝင္လွဳံသူေကာ၊နံနက္ေစာေစာႏြားစာျမက္သြားရိတ္ဖို႕ျမက္ျခင္းနဲ႕တံစဥ္ထမ္းလာသူေကာ၊ေစာေစာစီးစီးပုဆိုးေလးၿခဳံၿပီးလကၻက္ရည္ၾကမ္းအလကားလိုက္ေသာက္တတ္သူေကာအစုံေပါ႕။ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာကအုန္းပင္တက္၊ထန္းပင္လည္းတက္၊ထန္းေတြအုန္းေတြျပင္ရင္းအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတဲ႕ေဆးဂ်ာေခၚဦးဘာဂ်ာတစ္ေယာက္ကေတာ႕နံနက္တိုင္းလိုိလိုေရာက္လာတတ္တယ္။မနက္အေစာႀကီးဟိုးတျခားရြာေတြကေနေကာက္ညင္းထုပ္ေခါင္းရြက္ေရာင္းတဲ႕အသည္ေလးငါးေရာက္ေလာက္ရာက္လာၾကၿပီဆိုရင္အၿမဲလိုလိုတစ္ထုပ္ေလာက္ေတာ႕ဝယ္စားၾကေသးတယ္။မလႊတ္တမ္းအားေပးတာေနာ။လာေရာင္းတဲ႕အပ်ိဳမေလးေတြကိုပိုးရင္းပမ္းရင္းပြားရင္းဝယ္စားသူကလည္းတမ်ိဳးေပါ႕။ေနာက္ေန႕ေတြမွာလည္းေတြ႕ဖို႕ဆိုၿပီးအႀကံဆိုးႀကီးနဲ႕အေၾကြးဝယ္လည္းဟိုကရုံၾကည္စြာနဲ႕အေၾကြးေရာင္းခဲ႕တာပဲ။ေတာရြာဒေလ႕ေနာ..သိပ္ရိုးသားတဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္းမွာကြ်န္ေတာ္ႀကီးျပင္းခဲ႕ပါတယ္လို႕ေတာင္ၾကြားလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ကိုေတာ္ေခ်ာေတြကေကာက္ညွင္ထုပ္ဖိုးကိုရွင္းေနတုန္းရွိေသးတယ္ေနာက္မွာကဘဝေျပာင္းသြားနွင္႕ၿပီေလ။အသည္လည္းလွည္႕ထြက္သြားေကာေကာက္ညွင္းထုပ္အခြံပဲသူ႕ကိုျပန္ဝိုင္းေပးလိုက္ၾကတာ။စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတာလည္းမရွိဘူး။တဟားဟားရယ္ၾကရင္းမီးပုံေလးကိုအသက္သြင္းလိုက္ရင္းေပါ႕။ကာင္းညင္းထုပ္သည္လာၿပီးရင္ရြာခ်င္းကပ္ရက္တစ္ရြာကမုန္႕ဟင္းခါးသည္အေဒၚႀကီးကေရာက္လာျပန္ၿပီး။ရန္ကုန္တို႔လ ိုၿမိဳ႕ၾကီးေတြမွာလိုအဆာပလာေတြေကာင္းေကာင္းနဲ႕လည္းမဟုတ္ပါဘူး။သူ႕အိမ္မွာလုပ္တဲ႕မုန္႕ဖတ္ရယ္ရိုးရိုးေတာကမုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္ဆိုေပမဲ႕အဲ႕အရသာကိုခုဒီစာေရးေနရင္းကသေရက်လာတုန္းပဲေလ။အေဒၚႀကီးကဝဝတုတ္တုတ္ဆိုေတာ႕သူေရာက္လာလို႕ဝယ္စားသူရွိရင္မီးဖိုနေဘးနားမွာဝင္ၿပီးေခါင္းရြက္ကိုခ်၊မုန္႕ဖတ္၅က်ပ္သားနဲ႕လား၃က်ပ္သားနဲ႕လားစသည္ျဖင္႕ေရာင္းတာကိုးဗ်။အေလးခ်ိန္ေပၚမူတည္ၿပီးမုန္႕ဖိုးယူတာေလ။ၿမိဳ႕ေတြမွာလိုတပြဲကို၁၀၀ဆိုသလိုမဟုတ္ဘူး။မုန္႕ခ်ိန္တဲ႕အေလးတုံးေလးေတြကလည္းစဥ္႕အိုးခ်မ္းပဲ႕ေလးေတြကိုအျပားလိုက္နဲ႕မဝိုင္းမခြ်န္ပုံစံေလးေတြေဇာင္းညီေခ်ာမြတ္ေအာင္ေသြးထားတဲ႕ဟာေလ။ေန႕ခင္ပူအိုင္ခ်ိန္ဆိုမုန္႕လက္ေဆာင္းကိုတစ္ခါေနာက္တစ္ေၾကာင္းလာေရာင္းေသးတယ္။မုန္႕စိမ္းေပါင္း..ဆိုၿပီးအေဝးကေနကတည္းကအသံၾကယ္ၾကယ္နဲ႕လာၿပီးဆိုရင္မီးလွဳံေလ႕မရွိတတ္တဲ႕ကြ်န္ေတာ႕အေဖကပန္းကန္ေလးနဲ႕ထြက္လာတယ္ဗ်ာ။မုန္႕စိမ္းေပါင္းေလးဝယ္စားရင္းဘီဘီစီရဲ႕မနက္သတင္းေတြကိုပုခက္ေလးေပၚကေနစီးစိမ္ယူရင္းေရဒီယိုတစ္လုံးနဲ႕နားေထာင္ေနေတာ႕တာပဲ။ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးႀကီးသတင္းၿပီးမွေရေနြးအိုးေလးကိုင္၊ေပါက္တူးနဲ႕ဓါးကိုထမ္း၊လြယ္အိတ္ထဲမွာကေရေနြးပန္းကန္လုံးရယ္ထန္းလ်က္ရယ္ဓါးေသြးေက်ာက္၊ေလာက္ေလးဂြနဲ႕ေလာက္စာလုံးကေတာ႕ေန႕တိုင္းပါေနက်ဆိုတာကြ်န္ေတာ္အလြတ္ရတယ္ေလ။ဘာေၾကာင္႕လည္းမေမးနဲ႕အေဖ႕သားေလ...အေဖ႕လိုပဲအခ်ိဳႀကိဳက္တတ္ေတာ႕ထန္းလ်က္ခဲ(ထညက္)ကိုရွာရင္းလြယ္အိတ္ကိုေမႊေနက်မို႕သိတာပါ။တခါတေလနွစ္ေယာကသုံးေယာက္ကသေဘာထားတိုက္ဆိုင္လို႕ထန္းဦးေရခ်ိဴခ်ိဴေလးေသာက္ဖို႕ထြက္သြားၾကရင္မီးပုံမွာလူနည္းနည္းေလ်ာ႕သြားတတ္တာကလြဲလို႕က်န္တဲ႕အခ်ိန္ဆိုလူေတာ္ေတာ္စုံတယ္ဗ်။မနက္အေစာႀကီးကတည္းကသတင္းေကာအတင္းေကာအကုန္ၾကားရတဲ႕ေနရာေလးေပါ။ကြ်န္ေတာ႕အေဒၚႀကီးကေက်ာင္းဆရာမႀကီးေလ။အဲဒီတုံးကရြာမွာကလည္တန္းထိပဲရွိေသးတာကိုး။ခုေတာ႕အထက္တန္းျဖစ္ေနၿပီးလို႕ၾကားရတာဝမ္းသာစရာပါ။ဆရာမႀကီးဆိုေပမဲ႕သူသင္တာကသူငယ္တန္းပါ။အသက္ကႀကီးၿပီးလုပ္သက္ကလည္းရင္႕တယ္။အဲဒီတဂြင္လုံးကအရြယ္ေရာက္သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကသူ႕တပည္႕ေတြေလ။ဒီရြာမွာပဲသူငယ္တန္းကလာတက္ၾကရေတာ႕သူနဲ႕ပဲကႀကီးခေခြးကိုစၾကရတာကိုး။အေရးအသားအဆြဲအငင္ေကာအသံထြက္ကအစ...စနစ္တက်နဲ႕သင္ယူၾကရေတာ႕သူတပည္႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလက္ေရးေတြလွၾကသလိုစာလည္းေတာ္ၾကတယ္ဆိုတာတျခားေက်ာင္းေျပာင္းသြားတဲ႕ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတိုင္းလိုလိုအခ်ီးမြမ္းခံၾကရျပန္ေကာ။ေက်ာင္းကိစၥေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ရပ္ရြာအေရးပဲျဖစ္ျဖစ္မၿပီးနိုင္ေတာ႕လို႕သူစိတ္မရွည္ေတာ႕ရင္...ေဟ႕...လို႕အစျပဳၿပီးသူဝင္ရွင္းလိုက္မွၿပီးသြားတတ္တာလည္းအခါခါ။သူ႕ေမာင္ဦးဖိုးႀကိဳင္းတစ္ေယာက္မီးပုံမွာပဲရာဇဝင္ခင္းေနတာမၿပီးေတာ႕ဘူးဆိုရင္လာေအာ္ထုတ္ေတာ႕တာပဲ။ဟဲ႕..ဖိုးႀကိဳင္း...နင္တို႕ဟာကအလုပ္လုပ္စားၾကအုံးမွာလား...နင္တို႕ဟာက..ကရင္ေစာမြန္းတက္ေတာ႕မလုပ္နဲ႕ေလ...ကရင္ေစာရွမ္းေတာျပန္ဆိုသလိုျဖစ္ေနၿပီး...စသျဖင္႕ေျပာတတ္ေလ႕ရွိတယ္။အမစကားနားေထာင္တာမ်ားဘယ္ေလာက္စကားေကာင္းေကာင္းခ်က္ခ်င္းကိုရပ္ခ်ာကနဲလွည္႕ၿပီးလိမ္႕ေတာ႕တာပဲ။အဲဒီေတာ႕မွကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြလည္းကိုယ္လုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္ဖို႕တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီဦးတည္ရာမတူပဲထြက္ခဲ႕ၾကတတ္တယ္။ခုေတာ႕အခ်ိန္ေတြကိုျပန္ေရတြက္ေတာ႕၂၅နွစ္ဆိုတဲ႕ကာလကိုေက်ာ္ျဖတ္လာၿပီးဆိုေပမဲ႕မေန႕တေန႕ကလိုပါပဲ။ကိုေတြေယာကၤ်ားေလးအခ်င္းခ်င္းေတာင္အားက်ေလာက္ေအာင္ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ေတာင္႕တင္းအခ်ိဳးက်ေျပျပစ္ပါတယ္ဆိုတဲ႕ေမာင္ေတြေတာင္ဆုံးကုန္ၿပီးဆိုတာလည္းသိရတယ္။အတန္းထဲမွာစာေတာ္ပါတယ္ဆိုသူေတြကလည္းရပ္ရြာဝန္းက်င္မွာပြဲစားေရာင္ေရာင္နဲ႕အလုပ္မရွိပဲသူခိုးသဝက္ဘဝနဲ႕ဘဝပ်က္ေနၾကတာလည္းၾကားလိုက္ရေတာ႕စိတ္မေကာင္းမိဘူး။ရြာမွာေမာင္ေရခဲလို႕ေခၚရေလာက္ေအာင္ကိုေအးေဆးၿပီးရိုးသားသူကလည္းရြာကလုပ္အားခေလးနဲ႕မေလာက္လို႕ရန္ကုန္တက္အလုပ္လုပ္ရာကေနအက်င္႕စာရိတၱပ်က္အိမ္ေထာင္ကလည္းအဆက္ဆက္နဲ႕သူတို႕အသိုင္းအဝိုင္းကေတာင္စြန္႕တယ္ဆိုတာၾကားသိရေတာ႕ရင္ထဲမွာဆို႕သြားသလိုပဲခံစားရပါတယ္။ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္တစ္ေယာက္ေပါ႕၊တစ္ခုံတည္းအတူထိုင္ရည္း၊အထက္တန္းေက်ာင္းေတြေျပာင္းေတာ႕လည္းအတူတူပဲ၊ရည္းစားလုဘက္လည္းျဖစ္ခဲ႕တဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္းဘဝကူးမလွသြားဘူးတဲ႕။ရြာဘက္ေတြမွာသူ႕မိဘေတြကနဲနဲေျပလည္ေတာ႕အလိုလိုက္ထားေပးတာအခ်င္းခ်င္းမို႕ကြ်န္ေတာ္သိတာပါ။သုံးနိုင္စြဲနိုင္တယ္။အထက္တန္းမၿပီးပဲေပ်ာက္သြားတာေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ေနာက္ေတာ႕ရြာျပန္ေရာက္လာၿပီးသိပ္မၾကာခင္ပဲ၄လုံးေရာဂါနဲ႕ဘဝဆုံးသြားရရွာျပန္သတဲကကြယ္။ခ်ိဳ႕ကလည္းေက်ာင္းဆရာမေတြျဖစ္ေန၊တခ်ိဳ႕ကေတာ႕ၿမိဳ႕ေပၚတက္ဘဝကိုႀကိဳးစားလို႕ကုမၸဏီေတြမွာလူႀကီးပိုင္းေတြျဖစ္ေနျပန္ေကာ။တခ်ိ႕ကပြဲရုံလုပ္တယ္၊တခ်ိဳ႕ကေတာ႕ျပည္ပေရာက္ေနၾကတယ္လို႕သိရျပန္ေကာ။ေခတ္စနစ္မေကာင္းလို႕ကေမာက္ကမေတြျဖစ္တယ္ပဲေျပာရလား၊ကံကံ၏အက်ိဳးနဲ႕ဘဝသံသရာမွာေန႕ျမင္ညေပ်ာက္လို႕ပဲေျဖသိမ္႕ရမလားမသိေတာ႕ပါဘူး။ကိုယ္တိုင္ပဲအသက္ကိုညာဏ္ေစာင္႕ဆိုသလိုပဲေျပာေျပာ၊ပ်က္အစဥ္ျပင္ခဏဆိုသလိုဆိုးတဲ႕ဘဝကေနဆင္ျခင္တတ္လာသူဆိုေတာ႕ေသရမွာေတာ႕ေၾကာက္ေသးတယ္ဗ်။ကြ်န္ေတာ္လည္းေရၾကည္ရာမ်က္နုရာဂြင္ရွာရင္းခုလိုဆီးနွင္းေတြက်လိုက္၊ေရခဲေတြက်လိုက္၊ေနပူလိုက္၊ေတာ္နယ္ဒို(ေလဆင္နေမာင္း)ေတြဝင္ေမႊလိုက္နဲ႕အပူအေအးအေျပာင္းအလဲမ်ားတဲ႕ေဒသတခုကိုဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းေတာင္မသိေတာ႕ပါဘူး။ဘယ္ကိုပဲေရာက္ေရာက္ေအးလာခ်မ္းလာလို႕တိုက္ဆိုင္လိုက္တိုင္းကြ်န္ေတာ္႕ရြာနဲ႕မီးပုံေလးကိုျပန္ျပန္သတိရေနမိေတာ႕တယ္ဗ်ာ။(လူခ်စ္လူခင္)
No comments:
Post a Comment